Asylum seekers

Durch die Asyl- und Flüchtlingsbefragung werden erstmals umfassende Erkenntnisse über die Asylbewerber und Flüchtlinge in Deutschland gewonnen. Diese Erkenntnisse sollen die Arbeitsmarktpolitik auf dem Gebiet der Integration von Asylbewerbern und Flüchtlingen unterstützen. Die Schaffung dieser Datenbasis ermöglicht es der BA, andere Entscheidungsträger in Deutschland und Europa auf dem Gebiet der Flüchtlings- und Migrationspolitik durch evidenzbasierte Politikberatung zu unterstützen. Weiterhin wird eine Datenbasis für die Forschung über die Arbeitsmarktintegration von Zuwanderern und im besonderen von Asylsuchenden und Flüchtlingen geschaffen. Projektmethode Befragung Projektziel Schaffung einer Datenbasis, die sowohl zur Politikberatung als auch zur Forschung zu Themen der gesellschaftlichen und Arbeitsmarktintegration von Asylbewerbern und Flüchtlingen verwendet werden kann.

In this project, the FRA revealed how asylum seekers judge selected issues relating to the asylum procedure (1.- MS's duty to duly inform asylum seekers about the asylum procedure, as well as related rights and obligations; 2.- Access to effective remedies if their asylum application is denied). For the FRA, this hands-on approach was particularly important in order to provide policy makers with evidence-based advice.

Er zijn al geruime tijd grote personeelstekorten in de zorgsector. In 2021 is er een tekort van tussen de 56.300 en 73.800 werknemers, dat naar verwachting zal oplopen tot tussen de 100.000 en 130.000 werknemers in 2030. Tegelijkertijd zijn er asielmigranten die maar niet aan het werk komen. Zelfs tijdens de coronacrisis, waarin er extra handen in de zorg nodig zijn, krijgen asielmigranten nauwelijks de kans om aan het werk te gaan als zorgverlener. Terwijl er onder hen wel degelijk mensen zijn die een zorgachtergrond hebben. Daar komt bij dat de Nederlandse zorgsector te maken heeft met een dynamische en superdiverse samenleving en er dus ook nieuw soort werk nodig is. Denk bijvoorbeeld aan tolken of zorgconsulenten die mensen de weg kunnen wijzen in het Nederlandse zorglandschap en aan de zorg voor ouder wordende migranten. Waarom is het dan zo moeilijk voor asielmigranten on een baan te krijgen in een sector die staat te springen om nieuwe arbeidskrachten? De ACVZ heeft in deze verkenning onderzocht wat de barrières zijn voor asielmigranten om in de zorg aan de slag te gaan, hoe deze kunnen worden weggenomen en waar de kansen liggen om meer asielmigranten aan te trekken voor een baan in de zorg. Die adviesraad identificeert in deze verkenning drie obstakels.

De Universiteit van Leuven (KUL) is, met hulp van de Universiteit van Luik (ULg), gestart met een onderzoek om de impact van de buurtinitiatieven van de opvangcentra te meten.Elk opvangcentrum in België organiseert tal van activiteiten om zich als open centrum zo goed mogelijk te integreren in de omgeving: opendeurdagen, vrijwilligersacties, theatervoorstellingen, workshops, enz. Met de ‘buurtinitiatieven’ streven de centra naar een positieve houding bij de Belgische bevolking ten aanzien van de opvangcentra voor asielzoekers en naar een correcte, realistische beeldvorming over ‘de asielzoeker’.5 casestudies Na meer dan tien jaar zijn het beleid en de beleidsinstrumenten aan een evaluatie toe. Daarom financeert Fedasil een onderzoek, dat zal worden uitgevoerd door KU Leuven, in samenwerking met de universiteit van Luik (ULg). Tijdens het onderzoek worden vijf opvangcentra onder de loep genomen: Dendermonde, Sint-Truiden en Pondrôme (Fedasil), Mechelen (Rode Kruis) en Ukkel (Croix-Rouge). Voor elk centrum worden er data verzameld via een buurtbevraging (postenquête bij buurtbewoners), een focusgroep en een interview met de directeur en de buurtwerker.Aan de hand van dit onderzoek wordt een antwoord gezocht op enkele belangrijke vragen. Wat is het bereik en de impact van de buurtinitiatieven? Gaan de omwonenden regelmatig naar een opendeurdag of filmavond in het opvangcentrum? Hebben zij een impact op de omwonenden? Neemt eventuele weerstand af door de activiteiten die de centra organiseren?Na afloop van het onderzoek zal de KU Leuven een aantal aanbevelingen formuleren om het huidige beleid te verbeteren. De bevraging loopt tot het einde van het jaar 2016.

Voor de asielprocedure is het van belang om te weten of een asielzoeker minder- of meerderjarig is, omdat de leeftijd bepalend is voor de te volgen procedures en regels. Daarom is het wezenlijk dat het vaststellen van de leeftijd zorgvuldig en volgens internationale standaarden plaatsvindt. Leeftijdsbepaling is complex omdat asielzoekers vaak niet beschikken over identificerende documenten. Het is dan nodig om op een andere manier vast te stellen wat de leeftijd van een asielzoeker is. In de afgelopen jaren is er in toenemende mate aandacht besteed aan het verbeteren van het proces van leeftijdsbepaling in het Nederlandse asielsysteem. De ACVZ vraagt aandacht voor een specifiek aspect van leeftijdsbepaling, namelijk het gewicht dat Nederland toekent aan de registratie van een asielzoeker als meerderjarige in een andere EU-lidstaat. Omdat deze registratie in sommige gevallen zonder nader onderzoek wordt overgenomen, valt niet uit te sluiten dat hierdoor in Nederland minderjarigen ten onrechte als meerderjarig staan geregistreerd. Voor het opstellen van deze signalering heeft de ACVZ, naast het verrichten van deskresearch en jurisprudentieonderzoek, gesprekken gevoerd met relevante spelers in de uitvoeringspraktijk, de advocatuur en maatschappelijke organisaties. Ook is verkennend onderzoek gedaan naar de uitvoeringspraktijk rondom identificatie, leeftijdsbepaling en registratie in Italië en Griekenland, omdat dit landen zijn waar asielzoekers vaak eerder hebben verbleven.

The Deterrence Index addresses the extent to which policies are a deterrence for asylum seekers. The Index seeks to quantify cumulatively the resulting mix of countries’ changing asylum rules. Five key deterrence measures have been considered from three areas: Three sets of instruments are included: (1) access control policy, which refers to the rules and procedures governing the admission of foreign nationals and its instruments include visa policy, regulations for carriers, safe third country provisions, etc. In this area, the deterrence measure refers to the introduction of so-called ‘safe third country’ provisions, which mean that persons seeking asylum in country A will be refused entry into that country, if on their way to country A, they have travelled through state B, a country which country A regards as a ‘safe country’ and in which the asylum seeker could have applied for asylum. (2) asylum determination procedures. Rules concerning determination procedures relate to entry into a country's refugee recognition system, appeal rights, and rules concerning protection that is subsidiary to the rather narrowly defined Geneva Convention criteria for full refugee status. In this area, the deterrence measure refers to rules concerning the granting of subsidiary protection status which allow asylum seekers to remain in a country of destination even though their application for full refugee status under the Geneva Convention is refused. (3) migrant integration policy. policy is concerned with rights and benefits given to asylum seekers inside a country of destination. Here measures are: freedom of movement vs. a compulsory dispersal policy; cash welfare payments vs. a system of vouchers; and third, the right to work under certain conditions vs. a general prohibition to take up employment as an asylum seeker. Policy-makers can introduce changes in the regulations in these three areas in an attempt to raise the deterrence effect of their policy, which in turn is expected to make their country less attractive to asylum seekers in relative terms. The dataset includes scores for 17 OECD countries for 1985 and 2000. To calculate the index, the researcher analysed two sets of annual yearbooks, the OECD’s ‘Trends in International Migration’ (SOPEMI) and the US Committee for Refugees’ ‘World Refugee Survey’ for the years 1985–2000. For each of the five measures, Thielemann creates a dummy variable (value 1 value whether a measure was in operation in a country). The aggregation is additive, with no weighting applied.

The Russian law 'On Refugees' in terms of its principles and key provisions complies with the Convention relating to the Status of Refugees. Still, this general compliance has turned out to be insufficient for the institution of asylum to operate effectively in the Russian Federation. The unsettled nature of the procedure of determining refugee status and the lack of procedural guarantees for asylum-seekers creates the possibility for denials of granting asylum, on the grounds of political rationale. In the first place, this refers to refugees from the countries ? former USSR republics (Uzbekistan, Turkmenistan, Tajikistan) as well as DPRK (North Korea) and PRC (China). Even in cases when the instance of persecution cannot be doubted, they are not granted refugee status but temporary asylum, although this institution by definition serves a different purpose, and granted protection is of considerable volume. Decisions about the denial to grant refugee status in many cases do not contain the motives of the denial or are limited to the reference to the fact that an asylum-seeker has left the place of residence for economic reasons. In the majority of cases the asylum-seeker is not provided with the negative decision as such, which makes it much more difficult to appeal against it. As regards the rights, especially social rights, of an individual granted refugee status, the lack of the mechanism of their realisation in legislation creates serious obstacles for refugee integration.

Norway received over 30.000 asylum seekers in 2015 and the number of refugees in the country will soon reach a total of 200.000. Refugees living in Norway have higher burden of disease than other migrants and are underrepresented in the labour market. The associations between somatic and mental health for this population is barely explored, but several studies show the challenge of adequately diagnosing immigrants from non-Western countries with specific diseases, which hinders correct treatment and rehabilitation processes, and decreases the satisfaction of patients with the health care system. Although the healthy immigrant effect is described also for refugees and there is evidence of rapid deterioration of their health once in the host country, little is known about the interactive development of somatic and mental disease through the migration path, this is to say, pre-departure, at interception and at destination, for these patients. For asylum seekers and refugees from Syria on their way to or already living in Norway, this project will determine the risk factors for negative development of somatic and mental health and for increase of unmet health care needs, through the different stages of the migration process. Also, the clinical implications of the associations between mental and somatic health will be tested by measuring the effect of two different treatments, individual physiotherapy and group-based psychological treatment, on both somatic and mental health. Therefore, our results will provide valuable information about the high health risk stages of the migration path, enabling preventive strategies at these points, and about the implications of the interactions between somatic and mental health for the design of health care for asylum seekers and refugees. Although our study will only include refugees from Syria through to enable a trajectory approach, we believe our results will universally apply to any asylum seeker/refugee group.

In de asielprocedure worden asielverhalen beoordeeld door medewerkers van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). De beoordeling van de IND is een poging om deze verhalen te verifiëren. Asielzoekers zijn meestal niet in staat om volledig te bewijzen wat hen in het land van herkomst is overkomen. Dit kan redelijkerwijs ook niet van hen worden verlangd. Lastig voor de IND is dat de verklaringen van de asielzoeker vaak niet zijn onderbouwd met documentatie of ander bewijs. Dit maakt het voor de IND bijzonder moeilijk om de verklaringen te controleren. Daarbij komt nog dat asielprocedures ook gaan over de vraag welke risico’s een asielzoeker bij terugkeer naar zijn of haar land van herkomst zou lopen. Dit is een vraag naar toekomstige gebeurtenissen, die uiteraard nooit met volledige zekerheid zijn te bepalen. Daarom toetst de IND niet of de verklaringen van de asielzoeker zwart-wit gezien ‘waar’ zijn, maar weegt zij de verklaringen en maakt een inschatting of de asielzoeker internationale bescherming nodig heeft. Als verklaringen niet kunnen worden geverifieerd, kijkt de IND in hoeverre deze overeenkomen met informatie uit algemene bronnen en met de overige verklaringen van de asielzoeker. Hoe de IND de verschillende elementen onderling weegt om tot een beslissing te komen, kan niet eenduidig uit de huidige wet- en regelgeving worden opgemaakt. De ACVZ geeft een aantal juridische handvatten voor de interpretatie van Europese regels. De IND hoeft niet altijd volledig overtuigd te zijn van de geloofwaardigheid van alle verklaringen van de asielzoeker. Zowel de negatieve als de positieve elementen in het verhaal van de asielzoeker worden onderling gewogen. De ACVZ concludeert dat de IND er in het afgelopen jaar in is geslaagd de geloofwaardigheidsbeoordeling te verbeteren. Beslissingen worden beter gemotiveerd, waardoor de rechter beter in staat is om de rechtmatigheid daarvan te beoordelen.

In het asielrecht is het in eerste instantie aan de asielzoeker om aannemelijk te maken dat hij bescherming nodig heeft van de Nederlandse overheid. De Nederlandse overheid beoordeelt de aannemelijkheid van het asielrelaas op basis van de gesprekken die medewerkers van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) voeren met de asielzoeker en algemene informatie over het land van herkomst. Naast deze informatie wordt in sommige gevallen medisch onderzoek gebruikt om stellingen van de asielzoeker te onderbouwen, of juist te weerleggen. Dit type medisch onderzoek vormt het onderwerp van dit advies. In het asielrecht werd jarenlang het uitgangspunt gehanteerd dat bij de beoordeling van asielverzoeken medische aspecten in beginsel geen rol kunnen spelen. De verantwoordelijke bewindspersonen hebben de afgelopen jaren steeds het standpunt ingenomen dat er medisch gezien (meestal) geen zekere uitspraken kunnen worden gedaan over de oorzaak van littekens, fysieke en psychische klachten. Dit standpunt is niet onomstreden. Al in 1999 stelde een groot aantal deskundigen een handleiding op voor onderzoek naar de gevolgen van marteling en andere wrede, onmenselijke of vernederende behandeling of bestraffing. Deze handleiding wordt ook wel het Istanbul Protocol genoemd. In dit protocol is expliciet neergelegd hoe de waarschijnlijkheid van een causale relatie tussen littekens, lichamelijke en psychische klachten en de gestelde oorzaak daarvan, kan worden onderzocht. Ook in de praktijk bij de IND wordt het standpunt dat medische aspecten in beginsel geen rol kunnen spelen genuanceerd. Als de asielzoeker een medische rapportage indient die conform de richtlijnen van het Istanbul Protocol is opgesteld, wordt deze door medewerkers van de IND betrokken bij de beoordeling van de asielaanvraag. Voor het verkrijgen van dit type medisch onderzoek zijn asielzoekers tot op heden afhankelijk van particuliere organisaties, met name van het instituut voor Mensenrechten en Medisch Onderzoek (iMMO). Aanleiding voor het advies en adviesvraag Met het oog op verdere harmonisering van het Europese asielstelsel is op 26 juni 2013 de herziene Procedurerichtlijn gepubliceerd. Deze richtlijn bevat minimumnormen waaraan alle asielprocedures in de lidstaten van de Europese Unie moeten voldoen. De richtlijn dient uiterlijk op 20 juli 2015 te zijn geïmplementeerd in nationale wet- en regelgeving. Artikel 18 van de herziene richtlijn bevat een nieuwe bepaling die specifiek ziet op medisch onderzoek betreffende aanwijzingen van vroegere vervolging of ernstige schade. Het gevolg van de richtlijn is dat littekens en psychische of fysieke klachten een element zullen gaan vormen waarmee de staatssecretaris bij de beoordeling van asielaanvragen rekening zal moeten gaan houden en waar hij ook op eigen initiatief onderzoek naar zal moeten gaan doen. De staatssecretaris heeft de Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken (ACVZ) op 21 maart 2014 gevraagd hoe artikel 18 in de asielprocedure kan worden vormgegeven. De adviesvraag die door de ACVZ is gehanteerd luidt: “Hoe moet de implementatie van artikel 18 van de Procedurerichtlijn betreffende medisch onderzoek in regelgeving en in de asielprocedure worden vormgegeven?” In het advies wordt nagegaan in welke gevallen medisch onderzoek moet worden verricht, aan welke normen het medisch onderzoek moet voldoen, hoe het medisch onderzoek procedureel kan worden ingericht en hoe het onderzoek moet worden meegewogen in de beoordeling van een asielverzoek. Daarnaast is nagegaan hoe immigratiediensten van andere landen omgaan met dit type medisch onderzoek.

Op 1 juli 1994 is de Wet Centraal Orgaan opvang asielzoekers (de Wet COA) in werking getreden. Bij deze wet is het COA opgericht en zijn de taken van het COA vastgelegd. Deze taken omvatten het bieden van onderdak, de begeleiding naar een toekomst in Nederland of daarbuiten, het verwerven en beheren van opvanglocaties, het handhaven van veiligheid en leefbaarheid binnen de opvanglocaties en het voorzien van asielzoekers van de noodzakelijke middelen. Het onderzoek richt zich op de informatieoverdracht vanuit het COA in de eerste fase van de opvang. Het doel van het onderzoek is om inzicht te bieden in: - hoe asielzoekers de informatieoverdracht ervaren die zij in de eerste fase van opvang van het COA krijgen, en; - aanknopingspunten voor eventuele verbeteringen in de informatieoverdracht vanuit het COA naar asielzoekers.

Bij de beoordeling van asielverzoeken is informatie over de situatie in het land van herkomst van de asielzoeker van groot belang. Dergelijke informatie helpt namelijk bij het beantwoorden van de vraag of de asielzoeker in aanmerking komt voor een asielvergunning. De Immigratieen Naturalisatiedienst (IND) gebruikt hiervoor meestal rapporten die het ministerie van Buitenlandse Zaken opstelt, de zogeheten ‘ambtsberichten’. Wanneer geen, dan wel geen recente, ambtsberichten over een land zijn verschenen (in 2018 betrof dit bijna de helft van de eerste asielaanvragen) betrekt de IND vaak landeninformatie uit andere bronnen bij de beoordeling van asielverzoeken. Er zijn namelijk ook andere organisaties die rapporten opstellen over de situatie in landen van herkomst van asielzoekers die in meer of mindere mate gelijkenis vertonen met de ambtsberichten. Daarnaast is er informatie beschikbaar via bijvoorbeeld nieuwsberichten. De staatssecretaris van Justitie en Veiligheid heeft de Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken (ACVZ) om advies gevraagd over de vraag hoe de IND bij het ontbreken van een algemeen ambtsbericht het beste gebruik kan maken van deze andere bronnen van informatie. De staatssecretaris ervaart het namelijk als een probleem dat het gebruik van andere bronnen van landeninformatie dan de ambtsberichten niet op een transparante manier is ingebed in het beleidsproces, de uitvoering en de rechtsbescherming. Het is niet duidelijk wanneer een dergelijke bron wel of niet gebruikt kan worden en wanneer een bron als betrouwbaar kan worden aangemerkt. Ook vraagt ze of het mogelijk is om een rangorde aan te brengen in de bronnen. In dit advies beantwoorden wij de volgende adviesvraag: Hoe kunnen bij het ontbreken van een (actueel) ambtsbericht andere openbare bronnen van landeninformatie zo goed mogelijk gebruikt worden in het beleids- en besluitvormingsproces, de uitvoering en rechtsbescherming en in hoeverre is hierin een rangorde aan te brengen? De centrale vraag beantwoorden we aan de hand van de volgende deelvragen: 1) Welke criteria zijn in wet- en regelgeving, jurisprudentie en literatuur te onderscheiden voor de beoordeling en het gebruik van landeninformatie?; 2) Wat wordt momenteel bij het ontbreken van een ambtsbericht als bruikbare en onbruikbare bron aangemerkt om de (veiligheids)situatie in landen van herkomst te beoordelen? Hoe wordt hiermee omgegaan door beleid/uitvoering/rechtspraak?; 3) Wat is de werkwijze en rol van het European Asylum Support Office (EASO) op het gebied van het verzamelen, weergeven en beoordelen van landeninformatie? ; 4) Op welke landeninformatie baseren andere Europese landen hun beleidsproces, uitvoering en rechtsbescherming?; 5) Wat zijn de voor- en nadelen van het gebruik van andere openbare landeninformatie dan de ambtsberichten? Voor het beantwoorden van de adviesvraag hebben we een jurisprudentie- en literatuuronderzoek verricht, 54 IND-dossiers bestudeerd en beleidsmedewerkers, wetenschappers en vertegenwoordigers van belangenorganisaties geconsulteerd.

Asielzoekers die de EU op irreguliere wijze inreizen, blijven vaak niet in de lidstaat waar zij aankomen. Doormigratie van asielzoekers in de EU is niet helemaal te voorkomen, maar kan wel beter worden aangepakt. De Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken adviseert daarom een bredere aanpak in EU-verband. Het aantal asielzoekers dat na aankomst in de EU doorreist naar een andere lidstaat is de laatste jaren sterk toegenomen, terwijl het aantal asielaanvragen in de EU sinds 2016 weer op het niveau van 2014 ligt. Tijdens de ‘vluchtelingencrisis’ in 2015 reisden de meeste asielzoekers door van Zuid- naar Noord- en van Oost- naar West-Europa. Sinds 2016 vindt er juist meer ‘secundaire migratie’ van asielzoekers plaats tussen de Noordwest-Europese lidstaten. Doormigratie van asielzoekers in de EU zet de asiel- en opvangstelsels van de lidstaten onder druk, tast de solidariteit tussen lidstaten aan, ondermijnt het maatschappelijk draagvlak voor migratie, houdt mensensmokkelnetwerken in stand en kan tot langdurige verblijfsonzekerheid en verdere uitzichtloosheid voor asielmigranten leiden. Lidstaten proberen het doorreizen van asielzoekers onder meer tegen te gaan door: 1) Het herinvoeren of intensiveren van grenscontroles; 2) Meer toezicht op vreemdelingen; 3) Het versoberen van de opvang; 4) het invoeren van verblijfsrechtelijke beperkingen; 5) Het toepassen van vreemdelingenbewaring (waar mogelijk). Nationale beleidsaanscherpingen kunnen asielzoekers afschrikken, maar dat leidt tot meer doormigratie naar andere lidstaten. Voor de EU als geheel is dat dus geen oplossing. De implementatie van de EU-Turkije verklaring en het sluiten van de Balkanroute hebben geleid tot een vermindering van het aantal asielzoekers dat direct na aankomst in de EU doorreist. Tegenwoordig reizen vooral asielzoekers door die ergens nog een asielaanvraag hebben openstaan of van wie de aanvraag is afgewezen. Het Dublin-systeem, dat is ingevoerd om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor het behandelen van een asielaanvraag, werkt niet goed om het doorreizen van asielzoekers tegen te gaan. Met name de omgang met evident kansarme aanvragen van asielzoekers uit veilige landen van herkomst vormt een probleem. Ook lukt het niet goed om afgewezen asielzoekers terug te sturen naar hun land van herkomst. Doormigratie van asielzoekers in de EU kan effectiever worden tegengegaan door: 1) een overtuigende aanpak van de grondoorzaken van asielmigratie, zowel buiten als binnen de EU; 2) Positieve prikkels te introduceren voor zowel asielzoekers als lidstaten om zich aan de regels te houden. Zorg voor een verschillende behandeling van asielzoekers die al sociale, economische of culturele banden met lidstaten hebben, die afkomstig zijn uit veilige landen van herkomst en die evident kansarme aanvragen indienen en die niet onder de eerste twee groepen vallen; 3) Door onder meer in de relaties met landen van herkomst niet eenzijdig te focussen op het tegengaan van irreguliere migratie.

Bij de beoordeling van asielverzoeken is informatie over de situatie in het land van herkomst van de asielzoeker van groot belang. Dergelijke informatie helpt namelijk bij het beantwoorden van de vraag of de asielzoeker in aanmerking komt voor een asielvergunning. De Immigratieen Naturalisatiedienst (IND) gebruikt hiervoor meestal rapporten die het ministerie van Buitenlandse Zaken opstelt, de zogeheten ‘ambtsberichten’. Wanneer geen, dan wel geen recente, ambtsberichten over een land zijn verschenen (in 2018 betrof dit bijna de helft van de eerste asielaanvragen) betrekt de IND vaak landeninformatie uit andere bronnen bij de beoordeling van asielverzoeken. Er zijn namelijk ook andere organisaties die rapporten opstellen over de situatie in landen van herkomst van asielzoekers die in meer of mindere mate gelijkenis vertonen met de ambtsberichten. Daarnaast is er informatie beschikbaar via bijvoorbeeld nieuwsberichten. De staatssecretaris van Justitie en Veiligheid heeft de Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken (ACVZ) om advies gevraagd over de vraag hoe de IND bij het ontbreken van een algemeen ambtsbericht het beste gebruik kan maken van deze andere bronnen van informatie. De staatssecretaris ervaart het namelijk als een probleem dat het gebruik van andere bronnen van landeninformatie dan de ambtsberichten niet op een transparante manier is ingebed in het beleidsproces, de uitvoering en de rechtsbescherming. Het is niet duidelijk wanneer een dergelijke bron wel of niet gebruikt kan worden en wanneer een bron als betrouwbaar kan worden aangemerkt. Ook vraagt ze of het mogelijk is om een rangorde aan te brengen in de bronnen. In dit advies beantwoorden wij de volgende adviesvraag: Hoe kunnen bij het ontbreken van een (actueel) ambtsbericht andere openbare bronnen van landeninformatie zo goed mogelijk gebruikt worden in het beleids- en besluitvormingsproces, de uitvoering en rechtsbescherming en in hoeverre is hierin een rangorde aan te brengen? De centrale vraag beantwoorden we aan de hand van de volgende deelvragen: 1) Welke criteria zijn in wet- en regelgeving, jurisprudentie en literatuur te onderscheiden voor de beoordeling en het gebruik van landeninformatie?; 2) Wat wordt momenteel bij het ontbreken van een ambtsbericht als bruikbare en onbruikbare bron aangemerkt om de (veiligheids)situatie in landen van herkomst te beoordelen? Hoe wordt hiermee omgegaan door beleid/uitvoering/rechtspraak?; 3) Wat is de werkwijze en rol van het European Asylum Support Office (EASO) op het gebied van het verzamelen, weergeven en beoordelen van landeninformatie? ; 4) Op welke landeninformatie baseren andere Europese landen hun beleidsproces, uitvoering en rechtsbescherming?; 5) Wat zijn de voor- en nadelen van het gebruik van andere openbare landeninformatie dan de ambtsberichten? Voor het beantwoorden van de adviesvraag hebben we een jurisprudentie- en literatuuronderzoek verricht, 54 IND-dossiers bestudeerd en beleidsmedewerkers, wetenschappers en vertegenwoordigers van belangenorganisaties geconsulteerd.

In 2015 kreeg Nederland te maken met een relatief hoge asielinstroom. De hoge asielinstroom leidde onder meer tot langere asielprocedures en ook vergunninghouders wachten hierdoor relatief lang op een sociale huurwoning. In de afgelopen maanden nam het aantal incidenten in de asielopvanglocaties (bijv. asielzoekerscentrum (azc), alleenstaande minderjarige vreemdelingen (amv)-opvang, noodopvang en crisisopvang) toe. Een veilige en beheersbare leefomgeving is belangrijk voor bewoners, COA-medewerkers en voor andere personen betrokken bij de asielopvang. Het is daarom belangrijk om zicht te krijgen op de aard van de incidenten en hoe ze voorkomen of effectief aangepakt kunnen worden. Daarbij is het ook van belang om inzicht te krijgen in hoeverre COA-medewerkers zich in hun dagelijkse werk toegerust voelen om de incidenten af te handelen. Om die redenen staan de volgende vragen in dit onderzoek centraal:Wat is de aard van agressie- en geweldsincidenten binnen asielzoekerscentra;In hoeverre voelen COA-medewerkers zich (on)voldoende toegerust om gewelds- en agressie-incidenten binnen COA-opvanglocaties te voorkomen of in goede banen te leiden;Hoe kunnen (nieuwe) inzichten in de toekomst helpen bij het voorkomen of effectief oplossen van agressie- en geweldsincidenten?

In dit onderzoek is de beleidslogica van de maatregelen gericht op asielzoekers uit veilige landen onderzocht en gekeken naar de ontwikkeling van de instroom en het vertrek van deze groep asielzoekers in de periode 2013-2018, waarbij in 2018 is gekeken naar het eerste half jaar. Door ook de instroom-en vertrekcijfers van asielzoekers uit veilige landen van voor 2016 mee te nemen in de analyse is het mogelijk inzicht te geven in de instroom en het vertrek van deze groep asielzoekers voor en na de invoering van de maatregelen. De volgende vragen stonden centraal in dit onderzoek: 1.Welke maatregelen gericht op asielzoekers uit veilige landen zijn genomen en welke doelen werden hiermee beoogd? 2.Hoe zijn die maatregelen uitgevoerd? 3.In hoeverre is het aannemelijk dat deze maatregelen invloed hebben gehad op de instroom en het vertrek van deze groep asielzoekers – en dat de maatregelen hebben bijgedragen aan de vier doelen genoemd in de Kamerbrief van 17 november 2016?

Sinds eind 2017 is het mogelijk om overlastgevende asielzoekers een maatregel op te leggen en hen te plaatsen in een zogenaamde extra begeleiding en toezichtlocatie (ebtl). De ebtl-maatregel is te beschouwen als een aanvulling op de al bestaande maatregelen die het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) kan opleggen. De ebtl-maatregel is vormgegeven als een pilot voor twee jaar en is binnen deze termijn geëvalueerd. De voor u liggende rapportage is het resultaat van deze evaluatie. De evaluatie valt uiteen in een plan-, een proces- en een effectevaluatie. Binnen de planevaluatie is gekeken wat de oorspronkelijk bedoelde doelen, doelgroep, werkzame bestanddelen en randvoorwaarden waren en is een oordeel gegeven of in vier elementen voldoende is voorzien. De procesevaluatie richtte zich op de daadwerkelijke invulling van deze elementen in de praktijk en de effectevaluatie op de daadwerkelijke resultaten van de ebtl-maatregel.

In 2015 en de eerste helft van 2016 kwamen er meer asielzoekers dan normaal naar Europa en Nederland. Het bleek een uitdaging om hen allemaal op te vangen. Dat is uiteindelijk gelukt door gebruik te maken van de bestaande crisisstructuur voor de bestrijding van rampen, het extra inzetten van tijdelijke, kortdurende noodopvang en het treffen van ad hoc maatregelen. Het is echter ook duidelijk geworden dat het Nederlandse opvangsysteem niet flexibel genoeg is om grote pieken en dalen in het aantal asielzoekers snel en soepel te verwerken. Dit rapport bestaat uit twee delen. Deel 1 is een advies over een duurzaam systeem voor de opvang van asielzoekers en de huisvesting en integratie van asielzoekers die een vergunning hebben gekregen (vergunninghouders). Deel 2 is een evaluatie van de samenwerking tussen het Rijk, de provincies en de gemeenten ten tijde van de verhoogde aantallen asielzoekers. Uit de evaluatie is gebleken dat het Rijk, de provincies en de gemeenten beter zijn gaan samenwerken om oplossingen te vinden voor de gevolgen van de toegenomen aantallen asielzoekers. Dat moet worden vastgehouden vinden alle betrokkenen. Als belangrijkste succesfactoren worden genoemd: de gezamenlijke aanpak, de inzet van de commissarissen van de Koning als schakel tussen het Rijk, de provincies en de gemeenten en de ruimte die aan provincies en gemeenten is gelaten om maatwerk te leveren bij de opvang van asielzoekers en de huisvesting van vergunninghouders. Als voornaamste verbeterpunten worden genoemd: communicatie, helderheid over mandaat en bevoegdheden en aandacht voor een snelle integratie van vergunninghouders. In het advies stelt de ACVZ dat de opvang van asielzoekers en de huisvesting en integratie van vergunninghouders in Nederland flexibeler en duurzamer moet worden georganiseerd. Dat kan onder meer door: 1) Te erkennen dat er eens in de zoveel tijd veel meer asielzoekers naar Nederland komen dan gebruikelijk en ervoor te zorgen dat het opvangsysteem dergelijke schommelingen aankan, bijvoorbeeld door op een slimme manier extra opvangcapaciteit achter de hand te houden; 2) De verbeterde samenwerking tussen de betrokken ministeries en het Rijk, de provincies en de gemeenten verder uit te bouwen; 3) Beter te communiceren over plannen voor de opvang van asielzoekers en de huisvesting van vergunninghouders; 4) Gemeenten structureel en meer voorspelbaar te betrekken bij en meer verantwoordelijk te maken voor de opvang van asielzoekers; 5) Het aantal verschillende soorten opvangvoorzieningen te beperken en de financiering van de instantie die nu verantwoordelijk is voor de opvang, het COA, te vereenvoudigen; 6) Structureel te investeren in verschillende mogelijkheden om vergunninghouders te huisvesten; 7) Extra in te zetten op het actief houden van asielzoekers in de opvang en op een zo snel mogelijke integratie van vergunninghouders.

Over the past year, for at least three-quarters of a million asylum-seekers from a variety of backgrounds, Germany has exceptionally engaged in the task of accommodation (providing housing and sustenance, financial support, healthcare and legal services). It is widely recognized that the next task - and one of perhaps greatest public and policy concern - is that of facilitating asylum-seekers' 'integration'. Yet integration - however defined - already begins during the stage of accommodation. It is the nature of specific institutional arrangements - created during the process of accommodation - that is decisive for conditioning and channeling subsequent processes of integration. Further, integration can only proceed successfully if asylum-seekers' own diverse needs and aspirations are addressed. Funded by the VolkswagenStiftung, a pilot project at the Max-Planck-Institute for the Study of Religious and Ethnic Diversity has examined these issues in numerous Flüchtlingsunterkünfte (asylum-seekers' housing centers) in one city. Preliminary findings have underlined the key role that Betreiber (facility operators) play in accommodation and integration. Building on the pilot, this project compares different kinds of Betreiber in three different to explain the key factors that condition and determine distinctive accommodation outcomes. It is guided by the following questions: What accounts for similarities and differences in asylum-seekers' housing centers? What are the critical roles and outcomes of differential facility operators in managing these? How do varying institutional arrangements address the needs and aspirations of asylum-seekers, what social positions ensue, and what prospects do these hold for asylum-seekers? Consequently, we will be better able to conceive, analyze and theorize the nature and effects of social positioning among asylum-seekers in Germany.