Courts

The main objectives of this study of the European Migration Network are to provide objective and reliable information about beneficiaries of international protection who travel to their country of origin or come into contact with national authorities of their country of origin, and information on cases where international protection statuses were ceased leading to, for example, the status being ended, revoked or not renewed (as per Article 45 and 46 of the recast Asylum Procedures Directive) and, ultimately, the permission to stay withdrawn. For the Luxembourgish case, it is firstly important to note that beneficiaries of the refugee status and of the status of subsidiary protection are not subject to the same restrictions with regard to travel to the country of origin or contact with national authorities. While refugees are in principle not permitted to travel to the country of origin, beneficiaries of subsidiary protection are not subject to this restriction. In this context, the phenomenon of beneficiaries of the refugee status travelling to their country of origin is currently not considered a policy priority in Luxembourg. While it does occur, there are no statistics providing information on how many refugees undertake this journey or contact the national authorities, on the reasons for travel to the country of origin, nor is there any case law on the cessation of the refugee status for reasons of travel to the country of origin. Luxembourg’s authorities are not systematically informed of such events by the authorities of other Member States. Luxembourg has no external borders with the exception of the international airport of Luxembourg, from where only an extremely limited number of flights to third countries depart. Thus, it is extremely difficult to capture the extent of the phenomenon in Luxembourg. Luxembourg’s Asylum Law establishes the re-availment of the protection of the country of origin and the voluntary re-establishment in the country of origin as grounds for cessation of the refugee status. Travel to the country of origin or contact with its national authorities are not explicitly forbidden by legislation. In principle, refugees are not permitted to travel back to the country of origin. They are provided with this information on multiple occasions: for instance at the moment of the introduction of their application, as well as when they are issued the decision granting them protection. Their travel document also clearly states the restriction. There is no notification or authorisation procedure that would authorise such travel in Luxembourg. When the Directorate of Immigration has the information that a refugee travelled back to the country of origin, it will proceed to an in-depth analysis of the personal situation of the individual. Determining that this travel is proof of the voluntary re-establishment in the country of origin is however considered extremely difficult, as it is nearly impossible to ascertain the reasons for which the refugee returned. Furthermore, a short stay in the country of origin is not necessarily considered like the (permanent) establishment in the country of origin or a proof thereof. This is also due to the fact that the Luxembourgish authorities cannot contact the authorities of the country of origin and have no tools to undertake an investigation there in order to verify that the refugee has re-established him/herself. The travel and the surrounding circumstances can be taken into account if the minister decides to re-examine the validity of the status, which could potentially lead to a withdrawal. The Directorate of Immigration has never considered ceasing protection because a refugee contacted the authorities of the country of origin. Proving that this contact occurred in the first place, and next, proving that it constitutes a re-availment of the protection of the country of origin, is considered nearly impossible. In addition, it is a fact that certain administrative procedures require the production of official documents and that the substitution of these documents with affidavits are in practice not always feasible. As previously mentioned, beneficiaries of subsidiary protection are authorised to travel back to their country of origin and are permitted to contact the authorities of their country of origin. They are even encouraged to contact the national authorities in order to obtain a national passport. These actions can thus not lead to the cessation of the status of subsidiary protection. If the decision to cease the status is taken, the beneficiary is notified of this decision in writing. The decision can be appealed before the First instance Administrative Court. If the decision of the Court is negative, the individual can file an appeal before the Second instance Administrative Court. In principle, the decision to cease international protection carries a return decision. However, the individual can apply for another residence permit if s/he fulfils the conditions established in the Immigration Law. The same is true for family members who got a residence permit through family reunification with the concerned person: the family members will lose their right to stay unless they can gain access to another residence permit under the Immigration Law.

LEGAPOLIS seeks to understand and explain how by interpreting the Convention the European Court of Human Rights has over time expanded and transformed from a primarily political and institutionally weak international regime into a binding legal system of transnational rights review. It explores in a systematic way the causes and consequences of its expansion by specifically focusing on the Court’s burgeoning case law pertaining to minorities, immigrants and asylum seekers. Through a series of case studies and comparative analyses, LEGAPOLIS explores the proposition that the Court’s expansion and institutionalization has been spanned by processes of social mobilization and repeat litigation on the one hand, and progressively more expansive interpretations by the Strasbourg Court. LEGAPOLIS employs a fundamentally interdisciplinary approach that extensively draws from legal studies but employs a political science and political sociology perspective with insights from European integration studies. In taking a bottom-up approach centring on the role of civil society, it shall make a distinct contribution to existing research on human rights and European integration, particularly from an interdisciplinary and contextual approach to law and rights that is highly undeveloped in Europe.

Dit onderzoek komt voort uit de wens van de Nederlandse overheid om in kaart te brengen hoe en op welke gronden andere EU-lidstaten een lijst van veilige landen van herkomst hanteren in hun asielbeleid. De onderzoeksvragen luiden als volgt: 1. Hoe selecteren andere lidstaten de te beoordelen landen? 2. Op grond van welke bronnen en criteria voeren andere lidstaten de eerste beoordeling uit en hoe is die procedure vormgegeven? 3. Zijn de beoordelingen en herbeoordelingen openbaar? 4. Op grond van welke bronnen en criteria voeren andere lidstaten de periodieke herbeoordeling uit en hoe vaak verrichten zij die? 5. Worden er groepen en/of gebieden uitgezonderd binnen de aanwijzing veilig land van herkomst? Zo ja, op grond van welke criteria en is er een limiet aan het aantal uitzonderingsgroepen? 6. Hoe ziet de asielprocedure eruit voor personen afkomstig uit een veilig land van herkomst? Veilige landen van herkomst 7. Gelden er andere voorwaarden voor de opvang en terugkeer en hoe verloopt de terugkeer van asielzoekers uit veilige landen ten opzichte van die van andere afgewezen asielzoekers? 8. Is er relevante jurisprudentie beschikbaar, houdt het beleid stand voor de rechter en wat zijn de kwetsbaarheden? 9. Wat zijn de verschillen van deze lidstaten met Nederland waar het gaat om veilige landenbeleid?

Bij de beoordeling van asielverzoeken is informatie over de situatie in het land van herkomst van de asielzoeker van groot belang. Dergelijke informatie helpt namelijk bij het beantwoorden van de vraag of de asielzoeker in aanmerking komt voor een asielvergunning. De Immigratieen Naturalisatiedienst (IND) gebruikt hiervoor meestal rapporten die het ministerie van Buitenlandse Zaken opstelt, de zogeheten ‘ambtsberichten’. Wanneer geen, dan wel geen recente, ambtsberichten over een land zijn verschenen (in 2018 betrof dit bijna de helft van de eerste asielaanvragen) betrekt de IND vaak landeninformatie uit andere bronnen bij de beoordeling van asielverzoeken. Er zijn namelijk ook andere organisaties die rapporten opstellen over de situatie in landen van herkomst van asielzoekers die in meer of mindere mate gelijkenis vertonen met de ambtsberichten. Daarnaast is er informatie beschikbaar via bijvoorbeeld nieuwsberichten. De staatssecretaris van Justitie en Veiligheid heeft de Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken (ACVZ) om advies gevraagd over de vraag hoe de IND bij het ontbreken van een algemeen ambtsbericht het beste gebruik kan maken van deze andere bronnen van informatie. De staatssecretaris ervaart het namelijk als een probleem dat het gebruik van andere bronnen van landeninformatie dan de ambtsberichten niet op een transparante manier is ingebed in het beleidsproces, de uitvoering en de rechtsbescherming. Het is niet duidelijk wanneer een dergelijke bron wel of niet gebruikt kan worden en wanneer een bron als betrouwbaar kan worden aangemerkt. Ook vraagt ze of het mogelijk is om een rangorde aan te brengen in de bronnen. In dit advies beantwoorden wij de volgende adviesvraag: Hoe kunnen bij het ontbreken van een (actueel) ambtsbericht andere openbare bronnen van landeninformatie zo goed mogelijk gebruikt worden in het beleids- en besluitvormingsproces, de uitvoering en rechtsbescherming en in hoeverre is hierin een rangorde aan te brengen? De centrale vraag beantwoorden we aan de hand van de volgende deelvragen: 1) Welke criteria zijn in wet- en regelgeving, jurisprudentie en literatuur te onderscheiden voor de beoordeling en het gebruik van landeninformatie?; 2) Wat wordt momenteel bij het ontbreken van een ambtsbericht als bruikbare en onbruikbare bron aangemerkt om de (veiligheids)situatie in landen van herkomst te beoordelen? Hoe wordt hiermee omgegaan door beleid/uitvoering/rechtspraak?; 3) Wat is de werkwijze en rol van het European Asylum Support Office (EASO) op het gebied van het verzamelen, weergeven en beoordelen van landeninformatie? ; 4) Op welke landeninformatie baseren andere Europese landen hun beleidsproces, uitvoering en rechtsbescherming?; 5) Wat zijn de voor- en nadelen van het gebruik van andere openbare landeninformatie dan de ambtsberichten? Voor het beantwoorden van de adviesvraag hebben we een jurisprudentie- en literatuuronderzoek verricht, 54 IND-dossiers bestudeerd en beleidsmedewerkers, wetenschappers en vertegenwoordigers van belangenorganisaties geconsulteerd.

Bij de beoordeling van asielverzoeken is informatie over de situatie in het land van herkomst van de asielzoeker van groot belang. Dergelijke informatie helpt namelijk bij het beantwoorden van de vraag of de asielzoeker in aanmerking komt voor een asielvergunning. De Immigratieen Naturalisatiedienst (IND) gebruikt hiervoor meestal rapporten die het ministerie van Buitenlandse Zaken opstelt, de zogeheten ‘ambtsberichten’. Wanneer geen, dan wel geen recente, ambtsberichten over een land zijn verschenen (in 2018 betrof dit bijna de helft van de eerste asielaanvragen) betrekt de IND vaak landeninformatie uit andere bronnen bij de beoordeling van asielverzoeken. Er zijn namelijk ook andere organisaties die rapporten opstellen over de situatie in landen van herkomst van asielzoekers die in meer of mindere mate gelijkenis vertonen met de ambtsberichten. Daarnaast is er informatie beschikbaar via bijvoorbeeld nieuwsberichten. De staatssecretaris van Justitie en Veiligheid heeft de Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken (ACVZ) om advies gevraagd over de vraag hoe de IND bij het ontbreken van een algemeen ambtsbericht het beste gebruik kan maken van deze andere bronnen van informatie. De staatssecretaris ervaart het namelijk als een probleem dat het gebruik van andere bronnen van landeninformatie dan de ambtsberichten niet op een transparante manier is ingebed in het beleidsproces, de uitvoering en de rechtsbescherming. Het is niet duidelijk wanneer een dergelijke bron wel of niet gebruikt kan worden en wanneer een bron als betrouwbaar kan worden aangemerkt. Ook vraagt ze of het mogelijk is om een rangorde aan te brengen in de bronnen. In dit advies beantwoorden wij de volgende adviesvraag: Hoe kunnen bij het ontbreken van een (actueel) ambtsbericht andere openbare bronnen van landeninformatie zo goed mogelijk gebruikt worden in het beleids- en besluitvormingsproces, de uitvoering en rechtsbescherming en in hoeverre is hierin een rangorde aan te brengen? De centrale vraag beantwoorden we aan de hand van de volgende deelvragen: 1) Welke criteria zijn in wet- en regelgeving, jurisprudentie en literatuur te onderscheiden voor de beoordeling en het gebruik van landeninformatie?; 2) Wat wordt momenteel bij het ontbreken van een ambtsbericht als bruikbare en onbruikbare bron aangemerkt om de (veiligheids)situatie in landen van herkomst te beoordelen? Hoe wordt hiermee omgegaan door beleid/uitvoering/rechtspraak?; 3) Wat is de werkwijze en rol van het European Asylum Support Office (EASO) op het gebied van het verzamelen, weergeven en beoordelen van landeninformatie? ; 4) Op welke landeninformatie baseren andere Europese landen hun beleidsproces, uitvoering en rechtsbescherming?; 5) Wat zijn de voor- en nadelen van het gebruik van andere openbare landeninformatie dan de ambtsberichten? Voor het beantwoorden van de adviesvraag hebben we een jurisprudentie- en literatuuronderzoek verricht, 54 IND-dossiers bestudeerd en beleidsmedewerkers, wetenschappers en vertegenwoordigers van belangenorganisaties geconsulteerd.

The integration of migrants is a complex and lengthy process, and it depends on a number of factors: socio-economic, psychological, legal and political. Research covering this issue, conducted in Armenia, mainly relate to the local integration of the refugees forcibly displaced from Azerbaijan in 1988-1992 and especially to socio-economic aspects of that process . This is due to the fact that since independence refugees were the most important numerically, and their socio-economic issues were acute. Research has covered a wide range of integration issues with special emphasis on legal acts ensuring the implementation of this process/procedure. In particular, the issues related to the integration of foreign nationals (who are ethnically Armenian) arriving in Armenia from the Diaspora, as well as new refugees, who have found asylum in Armenia since 2000, not to mention the refugees who arrived 1988-1992, were examined. The RA citizens returning from foreign states to Armenia have been considered as a separate migration flow and the issues related to their reintegration are also touched upon. Relevant legal acts have been analyzed in the light of challenges faced in their implementation. Some institutional decisions, case-law, findings of the International organizations, NGOs, etc. have been included in the paper.

The study is designed to offer the reader an outline of Jordan’s legal responses to human trafficking. It is divided into five sections: legal framework of human trafficking; child labor and human trafficking; migrant domestic workers and human trafficking; migrant laborers in the qualified industrial zones (Qizs); and finally Jordanian case law. The conclusion then follows these five sections. Cette étude vise à présenter au lecteur les réponses juridiques apportées par la Jordanie à la traite des personnes. Elle est en cinq sections : le cadre juridique de la traite des personnes, le travail des enfants et la traite, les migrants travailleurs domestiques et la traite, les travailleurs migrants dans les zones qualifiées industrielles et enfin la jurisprudence jordanienne. Une conclusion suivra ces cinq sections.

Since its establishment in 1994, the Palestinian Authority has shown great interest in changing the Palestinian legal system through direct legislative intervention, despite its limited territorial, functional and personal jurisdiction. Yet for migration issues, the legislative intervention has been the exception rather than the rule. Such legislative stagnation was accompanied by lack of policies for migration issues in general. The lack of such legislative intervention as much as the absence of clear policies in migration issues is the ‘gap’ the title of this paper refers to. This paper questions the role of Palestinian courts in filling the gap, whether by making new laws or even by contributing to the formulation of new policies. Two cases in particular will be discussed: the status of UNRWA and the rights it has inside refugee camps; and the way Palestinian courts dealt with foreign courts’ decisions, determining indirectly what is national. An analysis of a research sample on migration-related cases shows clearly that the Palestinian judiciary do not seem to be playing (or to be willing to play) the role of rule- or policy-maker in migration issues. This gap is not necessarily disturbing as there is no legal vacuum. Palestinian judges always find their way through the existing laws inherited from previous regimes, still in force in the West Bank and the Gaza Strip. The decisions analyzed in the research sample, though reduced numerically, are rich in meanings and indicators. They reflect the changes the Palestinian Authority had introduced to the legal system of the West Bank and the Gaza Strip and demonstrate how Palestinians are moving towards an understanding of their identity that evolve around a territorial state-like entity. Résumé Depuis sa mise en place en 1994, l’Autorité palestinienne a montré un grand intérêt à modifier le système juridique palestinien à travers une intervention législative directe, en dépit d’une compétence territoriale, fonctionnelle et personnelle limitée. Cependant, en matière migratoire, l’intervention législative a été l’exception plutôt que la règle. Cette stagnation législative s’est accompagnée d’un manque de politiques sur les questions migratoires en général, d’où le titre de ce papier et l’utilisation du terme «gap». Cet article examine le rôle des cours palestiniennes pour combler ce vide, soit en créant de nouvelles lois soit en contribuant à la formulation de nouvelles politiques. Deux thèmes sont traités en particulier: le statut de l’UNRWA et son rôle dans les camps de réfugiés; la manière dont les cours palestiniennes abordent les décisions judiciaires étrangères, déterminant indirectement ce qui peut être considéré comme national. Une analyse de la jurisprudence en matière de migration révèle clairement que les tribunaux palestiniens ne semblent pas (ou ne veulent pas) jouer un rôle de législateur ou de décideur concernant les questions migratoires, ce qui n’est pas nécessairement gênant puisqu’ il n’y a pas de vide juridique. Les juges palestiniens trouvent toujours leur voie à travers les lois existantes héritées des régimes précédents et toujours en vigueur dans la Bande de Gaza et en Cisjordanie. Les décisions analysées dans cette recherche, bien que peu nombreuses, sont riches de sens et d’information. Elles reflètent les changements que l’Autorité palestinienne a introduits dans le système juridique de la Bande de Gaza et la Cisjordanie et montrent la manière dont les Palestiniens s’acheminent vers une définition de leur identité qui évolue autour d’une entité territoriale quasi-étatique.

Consubstantial to the founding project of social sciences, moral issues have been eclipsed for a long time in sociological and anthropological research. Without neglecting recent efforts of social scientists to readdress them, my intention is to take up this repressed ambition by laying the foundations of a critical moral anthropology. The crucial importance of morals in everyday life as well as in global crisis, in the evaluation of actions as well as in the justification of policies, in the relations with others as well as in the construction of social identities makes this ambition a reasonable necessity. Empirical validation will be done through a comparative ethnography of moral economies around two groups: immigrants in juridical precariousness; adolescents from underprivileged areas. Our study will concern their interactions with regulation structures police and justice, social work and mental health. It will enlighten the concepts of moral work and stakes, of moral categories and evaluation, of moral communities and boundaries. Fieldwork will be mainly conducted in the banlieues of Paris. For the immigrants, we will study how situations and claims are evaluated at the border to enter the territory (Waiting Zone for Foreigners of Roissy) or in case of appeal for refugees (National Court for Asylum); we will also analyze processes of sanction for their illegal situation (Retention Center of Coquelles) or for offences (Prisons of La Santé, Fresnes and Val d Oise). For the adolescents, we will focus on the ordinary setting of institutions in charge of these publics (Val d Oise), but also on two innovative responses based on mental health (Network of Yvelines Sud and House for Adolescents of Val d Oise East). Based mainly on anthropology and sociology, the project also involves political science, philosophy, psychology and psychiatry. The research team includes the PI, 5 post-docs, 5 PhD students and two part-time researchers, all from IRIS.

De Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken (ACVZ) onderzoekt in het advies 'Gewogen gevaar' hoe het Nederlandse openbare-ordebeleid met inachtneming van het Unierecht op een evenwichtige wijze kan worden ingericht. Zodanig dat enerzijds recht wordt gedaan aan het belang van bescherming van de openbare orde en anderzijds aan de bescherming van rechtmatige belangen van migranten? In het Nederlandse vreemdelingenrecht bestaan 2 rechtssystemen naast elkaar. Aan de ene kant het nationale openbare-ordebeleid waarin de zogenoemde ‘glijdende schaal’ centraal staat en aan de andere kant het Unierecht dat rechtstreeks van toepassing is in de Nederlandse rechtsorde. De ACVZ is in het advies op basis van onderzoek tot de conclusie gekomen dat het Unierechtelijke openbare-ordebegrip, het criterium van de ‘actuele bedreiging’, op 90% van de aanvragen voor een verblijfsvergunning van toepassing is. Daarnaast signaleert de ACVZ ontwikkelingen in de jurisprudentie die leiden tot een universelere toepassing van het actuele bedreigingscriterium. De ACVZ constateert dat het nationale openbare-ordebeleid hiermee uit de pas loopt. Daarom adviseert de ACVZ om het actuele bedreigingscriterium over de hele linie van het vreemdelingenrecht toe te passen en meer rechtszekerheid te bieden door toepassing van één glijdende schaal. Op basis van het gedane onderzoek beveelt de ACVZ het volgende aan: 1) De actuele-bedreigingstoets en de bescherming van de fundamentele belangen van migranten moeten altijd in ogenschouw worden genomen bij toepassing van de glijdende schaal; 2) Herzie de huidige praktijk van intrekking van het verblijfsrecht met terugwerkende kracht; 3) Breng het aantal glijdende schalen terug van drie naar één; 4) Veranker zowel de actuele-bedreigingstoets als de brede belangenafweging in het Vreemdelingenbesluit.

Includes jurisprudence and concluding observations of treaty-monitoring body sessions during the period Jan. 2001-Mar. 2002; recent jurisprudence of ICJ and work of the World Conference against Racism relating to rights of non-citizens; and information concerning the Global Consultations process launched by UNHCR in 2000 to enhance the protection of refugees.

Family related migration has been a main mode of immigration into the EU over the past few decades. The EU’s Family Reunification Directive for third country nationals and their family members (IRL and UK failing to opt into same) aims to ensure the fair treatment of legally residing migrants from non-EU/EEA countries. Paragraph 4 of the Directive states that family reunification ‘helps to create sociocultural stability, facilitating the integration of third country nationals in the MS which also serves to promote economic and social cohesion’. Despite these aims, government discretion and wide interpretation have resulted in anomalies, unnecessary delays, discriminatory practices, many refusals and in cases, no independent appeals mechanisms for redress. Project aims Although there is a large body of knowledge on the legal framework for family reunification, the impact of legal and administrative rules on the actual reunification process and on the integration more generally remains under-researched. Before this background the project aims to study in depth a) the application of the respective laws in practice, b) the impact on family life and c) compliance with EU and Human Rights Standards. The research will consider how immigration law can present obstacles to or assist integration of third country nationals and their families. As a specific objective, the project will promote admission policies that favor integration. Outcomes The project covers seven countries (UK, IRE, AT, DE, BG, PT, NL). The outputs are based on empirical research on: • The legal and policy framework in the respective countries, • European and national case law, • The impact of regulations and policies on the admission of family members from third countries, • The impact of regulations and policies on the integration of third country nationals and their families. Project partners: Immigrant Council of Ireland, The Aire Centre, Centre for Migration Law Nijmegen, Johann Daniel Lawaetz Foundation Hamburg, High Commissioner for Immigration and Intercultural Dialogue Portugal (AICIDI), Institute for Legal Studies Bulgaria, International Centre for Migration Policy Development (ICMPD)

The project is aimed at addressing the specific needs of vulnerable groups and promoting high quality decision-making and capacity building in the countries concerned. Furthermore, it aims to map out the relevant national legislation, case law and policies (e.g., through identifying key challenges and good practices, and lessons learned from other relevant activities identifying the areas of focus for the project activities in each project country), relevant EU, international human rights and UNHCR standards (identifying the applicable standards and trends), and identify the stakeholders’ competencies and capacity-building needs. In parallel, wide-scale monitoring and assessment of practice shall provide a comprehensive overview of the situation of vulnerable asylum seekers in the participating countries. This should lead to a comprehensive understanding of the relevant issues, provoking reflection on the practices applied and their impact, informing changes in the practice and legislative frameworks at the national and EU level.