Courts

The main objectives of this study of the European Migration Network are to provide objective and reliable information about beneficiaries of international protection who travel to their country of origin or come into contact with national authorities of their country of origin, and information on cases where international protection statuses were ceased leading to, for example, the status being ended, revoked or not renewed (as per Article 45 and 46 of the recast Asylum Procedures Directive) and, ultimately, the permission to stay withdrawn. For the Luxembourgish case, it is firstly important to note that beneficiaries of the refugee status and of the status of subsidiary protection are not subject to the same restrictions with regard to travel to the country of origin or contact with national authorities. While refugees are in principle not permitted to travel to the country of origin, beneficiaries of subsidiary protection are not subject to this restriction. In this context, the phenomenon of beneficiaries of the refugee status travelling to their country of origin is currently not considered a policy priority in Luxembourg. While it does occur, there are no statistics providing information on how many refugees undertake this journey or contact the national authorities, on the reasons for travel to the country of origin, nor is there any case law on the cessation of the refugee status for reasons of travel to the country of origin. Luxembourg’s authorities are not systematically informed of such events by the authorities of other Member States. Luxembourg has no external borders with the exception of the international airport of Luxembourg, from where only an extremely limited number of flights to third countries depart. Thus, it is extremely difficult to capture the extent of the phenomenon in Luxembourg. Luxembourg’s Asylum Law establishes the re-availment of the protection of the country of origin and the voluntary re-establishment in the country of origin as grounds for cessation of the refugee status. Travel to the country of origin or contact with its national authorities are not explicitly forbidden by legislation. In principle, refugees are not permitted to travel back to the country of origin. They are provided with this information on multiple occasions: for instance at the moment of the introduction of their application, as well as when they are issued the decision granting them protection. Their travel document also clearly states the restriction. There is no notification or authorisation procedure that would authorise such travel in Luxembourg. When the Directorate of Immigration has the information that a refugee travelled back to the country of origin, it will proceed to an in-depth analysis of the personal situation of the individual. Determining that this travel is proof of the voluntary re-establishment in the country of origin is however considered extremely difficult, as it is nearly impossible to ascertain the reasons for which the refugee returned. Furthermore, a short stay in the country of origin is not necessarily considered like the (permanent) establishment in the country of origin or a proof thereof. This is also due to the fact that the Luxembourgish authorities cannot contact the authorities of the country of origin and have no tools to undertake an investigation there in order to verify that the refugee has re-established him/herself. The travel and the surrounding circumstances can be taken into account if the minister decides to re-examine the validity of the status, which could potentially lead to a withdrawal. The Directorate of Immigration has never considered ceasing protection because a refugee contacted the authorities of the country of origin. Proving that this contact occurred in the first place, and next, proving that it constitutes a re-availment of the protection of the country of origin, is considered nearly impossible. In addition, it is a fact that certain administrative procedures require the production of official documents and that the substitution of these documents with affidavits are in practice not always feasible. As previously mentioned, beneficiaries of subsidiary protection are authorised to travel back to their country of origin and are permitted to contact the authorities of their country of origin. They are even encouraged to contact the national authorities in order to obtain a national passport. These actions can thus not lead to the cessation of the status of subsidiary protection. If the decision to cease the status is taken, the beneficiary is notified of this decision in writing. The decision can be appealed before the First instance Administrative Court. If the decision of the Court is negative, the individual can file an appeal before the Second instance Administrative Court. In principle, the decision to cease international protection carries a return decision. However, the individual can apply for another residence permit if s/he fulfils the conditions established in the Immigration Law. The same is true for family members who got a residence permit through family reunification with the concerned person: the family members will lose their right to stay unless they can gain access to another residence permit under the Immigration Law.

LEGAPOLIS seeks to understand and explain how by interpreting the Convention the European Court of Human Rights has over time expanded and transformed from a primarily political and institutionally weak international regime into a binding legal system of transnational rights review. It explores in a systematic way the causes and consequences of its expansion by specifically focusing on the Court’s burgeoning case law pertaining to minorities, immigrants and asylum seekers. Through a series of case studies and comparative analyses, LEGAPOLIS explores the proposition that the Court’s expansion and institutionalization has been spanned by processes of social mobilization and repeat litigation on the one hand, and progressively more expansive interpretations by the Strasbourg Court. LEGAPOLIS employs a fundamentally interdisciplinary approach that extensively draws from legal studies but employs a political science and political sociology perspective with insights from European integration studies. In taking a bottom-up approach centring on the role of civil society, it shall make a distinct contribution to existing research on human rights and European integration, particularly from an interdisciplinary and contextual approach to law and rights that is highly undeveloped in Europe.

Dit onderzoek komt voort uit de wens van de Nederlandse overheid om in kaart te brengen hoe en op welke gronden andere EU-lidstaten een lijst van veilige landen van herkomst hanteren in hun asielbeleid. De onderzoeksvragen luiden als volgt: 1. Hoe selecteren andere lidstaten de te beoordelen landen? 2. Op grond van welke bronnen en criteria voeren andere lidstaten de eerste beoordeling uit en hoe is die procedure vormgegeven? 3. Zijn de beoordelingen en herbeoordelingen openbaar? 4. Op grond van welke bronnen en criteria voeren andere lidstaten de periodieke herbeoordeling uit en hoe vaak verrichten zij die? 5. Worden er groepen en/of gebieden uitgezonderd binnen de aanwijzing veilig land van herkomst? Zo ja, op grond van welke criteria en is er een limiet aan het aantal uitzonderingsgroepen? 6. Hoe ziet de asielprocedure eruit voor personen afkomstig uit een veilig land van herkomst? Veilige landen van herkomst 7. Gelden er andere voorwaarden voor de opvang en terugkeer en hoe verloopt de terugkeer van asielzoekers uit veilige landen ten opzichte van die van andere afgewezen asielzoekers? 8. Is er relevante jurisprudentie beschikbaar, houdt het beleid stand voor de rechter en wat zijn de kwetsbaarheden? 9. Wat zijn de verschillen van deze lidstaten met Nederland waar het gaat om veilige landenbeleid?

Bij de beoordeling van asielverzoeken is informatie over de situatie in het land van herkomst van de asielzoeker van groot belang. Dergelijke informatie helpt namelijk bij het beantwoorden van de vraag of de asielzoeker in aanmerking komt voor een asielvergunning. De Immigratieen Naturalisatiedienst (IND) gebruikt hiervoor meestal rapporten die het ministerie van Buitenlandse Zaken opstelt, de zogeheten ‘ambtsberichten’. Wanneer geen, dan wel geen recente, ambtsberichten over een land zijn verschenen (in 2018 betrof dit bijna de helft van de eerste asielaanvragen) betrekt de IND vaak landeninformatie uit andere bronnen bij de beoordeling van asielverzoeken. Er zijn namelijk ook andere organisaties die rapporten opstellen over de situatie in landen van herkomst van asielzoekers die in meer of mindere mate gelijkenis vertonen met de ambtsberichten. Daarnaast is er informatie beschikbaar via bijvoorbeeld nieuwsberichten. De staatssecretaris van Justitie en Veiligheid heeft de Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken (ACVZ) om advies gevraagd over de vraag hoe de IND bij het ontbreken van een algemeen ambtsbericht het beste gebruik kan maken van deze andere bronnen van informatie. De staatssecretaris ervaart het namelijk als een probleem dat het gebruik van andere bronnen van landeninformatie dan de ambtsberichten niet op een transparante manier is ingebed in het beleidsproces, de uitvoering en de rechtsbescherming. Het is niet duidelijk wanneer een dergelijke bron wel of niet gebruikt kan worden en wanneer een bron als betrouwbaar kan worden aangemerkt. Ook vraagt ze of het mogelijk is om een rangorde aan te brengen in de bronnen. In dit advies beantwoorden wij de volgende adviesvraag: Hoe kunnen bij het ontbreken van een (actueel) ambtsbericht andere openbare bronnen van landeninformatie zo goed mogelijk gebruikt worden in het beleids- en besluitvormingsproces, de uitvoering en rechtsbescherming en in hoeverre is hierin een rangorde aan te brengen? De centrale vraag beantwoorden we aan de hand van de volgende deelvragen: 1) Welke criteria zijn in wet- en regelgeving, jurisprudentie en literatuur te onderscheiden voor de beoordeling en het gebruik van landeninformatie?; 2) Wat wordt momenteel bij het ontbreken van een ambtsbericht als bruikbare en onbruikbare bron aangemerkt om de (veiligheids)situatie in landen van herkomst te beoordelen? Hoe wordt hiermee omgegaan door beleid/uitvoering/rechtspraak?; 3) Wat is de werkwijze en rol van het European Asylum Support Office (EASO) op het gebied van het verzamelen, weergeven en beoordelen van landeninformatie? ; 4) Op welke landeninformatie baseren andere Europese landen hun beleidsproces, uitvoering en rechtsbescherming?; 5) Wat zijn de voor- en nadelen van het gebruik van andere openbare landeninformatie dan de ambtsberichten? Voor het beantwoorden van de adviesvraag hebben we een jurisprudentie- en literatuuronderzoek verricht, 54 IND-dossiers bestudeerd en beleidsmedewerkers, wetenschappers en vertegenwoordigers van belangenorganisaties geconsulteerd.

Bij de beoordeling van asielverzoeken is informatie over de situatie in het land van herkomst van de asielzoeker van groot belang. Dergelijke informatie helpt namelijk bij het beantwoorden van de vraag of de asielzoeker in aanmerking komt voor een asielvergunning. De Immigratieen Naturalisatiedienst (IND) gebruikt hiervoor meestal rapporten die het ministerie van Buitenlandse Zaken opstelt, de zogeheten ‘ambtsberichten’. Wanneer geen, dan wel geen recente, ambtsberichten over een land zijn verschenen (in 2018 betrof dit bijna de helft van de eerste asielaanvragen) betrekt de IND vaak landeninformatie uit andere bronnen bij de beoordeling van asielverzoeken. Er zijn namelijk ook andere organisaties die rapporten opstellen over de situatie in landen van herkomst van asielzoekers die in meer of mindere mate gelijkenis vertonen met de ambtsberichten. Daarnaast is er informatie beschikbaar via bijvoorbeeld nieuwsberichten. De staatssecretaris van Justitie en Veiligheid heeft de Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken (ACVZ) om advies gevraagd over de vraag hoe de IND bij het ontbreken van een algemeen ambtsbericht het beste gebruik kan maken van deze andere bronnen van informatie. De staatssecretaris ervaart het namelijk als een probleem dat het gebruik van andere bronnen van landeninformatie dan de ambtsberichten niet op een transparante manier is ingebed in het beleidsproces, de uitvoering en de rechtsbescherming. Het is niet duidelijk wanneer een dergelijke bron wel of niet gebruikt kan worden en wanneer een bron als betrouwbaar kan worden aangemerkt. Ook vraagt ze of het mogelijk is om een rangorde aan te brengen in de bronnen. In dit advies beantwoorden wij de volgende adviesvraag: Hoe kunnen bij het ontbreken van een (actueel) ambtsbericht andere openbare bronnen van landeninformatie zo goed mogelijk gebruikt worden in het beleids- en besluitvormingsproces, de uitvoering en rechtsbescherming en in hoeverre is hierin een rangorde aan te brengen? De centrale vraag beantwoorden we aan de hand van de volgende deelvragen: 1) Welke criteria zijn in wet- en regelgeving, jurisprudentie en literatuur te onderscheiden voor de beoordeling en het gebruik van landeninformatie?; 2) Wat wordt momenteel bij het ontbreken van een ambtsbericht als bruikbare en onbruikbare bron aangemerkt om de (veiligheids)situatie in landen van herkomst te beoordelen? Hoe wordt hiermee omgegaan door beleid/uitvoering/rechtspraak?; 3) Wat is de werkwijze en rol van het European Asylum Support Office (EASO) op het gebied van het verzamelen, weergeven en beoordelen van landeninformatie? ; 4) Op welke landeninformatie baseren andere Europese landen hun beleidsproces, uitvoering en rechtsbescherming?; 5) Wat zijn de voor- en nadelen van het gebruik van andere openbare landeninformatie dan de ambtsberichten? Voor het beantwoorden van de adviesvraag hebben we een jurisprudentie- en literatuuronderzoek verricht, 54 IND-dossiers bestudeerd en beleidsmedewerkers, wetenschappers en vertegenwoordigers van belangenorganisaties geconsulteerd.