Multiple migration

Sinds 2014 heeft Nederland opnieuw te maken met een substantiële instroom van asielzoekers, van wie een belangrijk deel in aanmerking is gekomen voor een verblijfsvergunning. Een belangrijke vraag die zich momenteel voordoet, is hoe de positie van de nieuwe vergunninghouders zich de komende jaren zal ontwikkelen. Een van de vragen die daarbij gesteld kunnen worden, is in hoeverre zij zich blijvend in Nederland zullen vestigen. De volgende onderzoeksvragen staan in dit rapport centraal: 1.Hoe groot was het aandeel emigranten tot en met 31 december 2015 onder vergunninghouders met een asielachtergrond uit het cohort 1995-1999 en wat voor type emigratie betrof het (remigratie dan wel vervolgmigratie)? 2.Op welke achtergrondkenmerken verschillen de vergunninghouders die emigreerden (uitgesplitst naar type emigratie) van de vergunninghouders die eind 2015 nog, of weer, in Nederland woonden? 3.Welke achtergrondkenmerken van de vergunninghouders zijn voorspellers van emigratie uit Nederland in de vorm van remigratie, vervolgmigratie en administratieve verwijdering met onbekende bestemming?

For centuries people have moved in search for a better life elsewhere, but recently these movements have intensified. ICT technology and development of cheap transport options lead to expanded opportunities for international mobility and a qualitatively new experience of migration. The EU expansion to Central and Eastern Europe widened the pool of available destinations for European citizens. In this new migration and mobility context along more traditional migrants who leave for a destination and settle there, there are more and more migrants who stay on the move, migrating from one destination to another. Thus the objective of this project is to focus on the group of migrants who have moved twice or more, analysing Poles moving post-1989 (who have the experience of living in at least two foreign countries for 6 months or more). Polish migrants are particularly interesting group, because of their long and diverse migration tradition and wide geographical spread. This project will provide (1) new knowledge on multiple migration and (2) new tools to track mobilities of people in an increasingly globalised world. While there is a diversity of theories explaining migration, it is unclear to what extent it applies also to multiple migration. We need to learn more about repeat migrants and why they do not settle in the countries they move to, but instead choose to move on. Research suggests that multiple migrants are a quite distinctive group from other migrants, possessing more resources and better information when they decide to move onwards. Existing knowledge also suggests that multiple migrants possess higher levels of human capital than migrants in general. If this is indeed the case, multiple migrants are particularly interesting group of movers, because they point to how human capital can be transferred from one setting to another. This is potentially important for countries which compete for talent globally and try to attract the best worldwide. Multiple migration is interesting as well when analysed from the micro perspective: it highlights how and when decisions around mobility are taken, which destinations are chosen and for how long. Multiple migration also emphasises links between migration and individual life courses, as it can be taken individually or negotiated as a part of a household strategy. This is why the project will also examine repeat migrants along different categories of movers that can be represented, among which labour migrants, following family member, moving for self-development or education etc. Thus this research project proposes to study: Who are multiple migrants? How do they make decisions about migration? What are the types of movers, their routes, motivations for moving, sequences of migration spells and their durations? What are the labour market trajectories of multiple migrants? In order to provide a broad picture of repeat migration the project will build on expertise from different disciplines: sociology, geography, psychology, economics, demographics, political sciences and the IT. Interdisciplinary approach will ensure a comprehensive understanding of the phenomenon. It will also contribute to development of innovative set of quantitative and qualitative methods. These tools will allow locating highly mobile migrants with an online survey and tracking their trajectories as they move across countries and labour markets using repeated in-depth interview strategy. For this reason an interdisciplinary working group (WG) at the Centre of Migration Research (CMR) will be established. It will focus specifically on innovative methods for migration studies.

This report describes a Dublin System on the brink of a major crisis. The report examines the significance of the Dublin Regulation for the onward migration of asylum seekers within Europe, based on data collected in Norway, Sweden, and Germany from February to April 2015. Our findings from this period are currently confirmed and strengthened with the increasing numbers of asylum seekers coming to Europe. The purpose of the Dublin Regulation is to determine the Member State responsible for examining an application for international protection lodged in one of the Member States. It is crucial how the Dublin Regulation is applied, as this decides where migrants will live in the future. This research project aimed to identify the most important effects of the Dublin Regulation from the points of view of Member States as well as from migrants’ perspectives. The sharing of responsibility for asylum seekers in Europe is controversial. While the Dublin Regulation is the only current framework for allocating responsibility for individual asylum claims among the European countries, it is not designed to be an instrument for the general sharing of responsibility between Member States. The absence of adequate instruments for such sharing has detrimental results for Member States, the European Union, and migrants alike.

Asielzoekers die de EU op irreguliere wijze inreizen, blijven vaak niet in de lidstaat waar zij aankomen. Doormigratie van asielzoekers in de EU is niet helemaal te voorkomen, maar kan wel beter worden aangepakt. De Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken adviseert daarom een bredere aanpak in EU-verband. Het aantal asielzoekers dat na aankomst in de EU doorreist naar een andere lidstaat is de laatste jaren sterk toegenomen, terwijl het aantal asielaanvragen in de EU sinds 2016 weer op het niveau van 2014 ligt. Tijdens de ‘vluchtelingencrisis’ in 2015 reisden de meeste asielzoekers door van Zuid- naar Noord- en van Oost- naar West-Europa. Sinds 2016 vindt er juist meer ‘secundaire migratie’ van asielzoekers plaats tussen de Noordwest-Europese lidstaten. Doormigratie van asielzoekers in de EU zet de asiel- en opvangstelsels van de lidstaten onder druk, tast de solidariteit tussen lidstaten aan, ondermijnt het maatschappelijk draagvlak voor migratie, houdt mensensmokkelnetwerken in stand en kan tot langdurige verblijfsonzekerheid en verdere uitzichtloosheid voor asielmigranten leiden. Lidstaten proberen het doorreizen van asielzoekers onder meer tegen te gaan door: 1) Het herinvoeren of intensiveren van grenscontroles; 2) Meer toezicht op vreemdelingen; 3) Het versoberen van de opvang; 4) het invoeren van verblijfsrechtelijke beperkingen; 5) Het toepassen van vreemdelingenbewaring (waar mogelijk). Nationale beleidsaanscherpingen kunnen asielzoekers afschrikken, maar dat leidt tot meer doormigratie naar andere lidstaten. Voor de EU als geheel is dat dus geen oplossing. De implementatie van de EU-Turkije verklaring en het sluiten van de Balkanroute hebben geleid tot een vermindering van het aantal asielzoekers dat direct na aankomst in de EU doorreist. Tegenwoordig reizen vooral asielzoekers door die ergens nog een asielaanvraag hebben openstaan of van wie de aanvraag is afgewezen. Het Dublin-systeem, dat is ingevoerd om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor het behandelen van een asielaanvraag, werkt niet goed om het doorreizen van asielzoekers tegen te gaan. Met name de omgang met evident kansarme aanvragen van asielzoekers uit veilige landen van herkomst vormt een probleem. Ook lukt het niet goed om afgewezen asielzoekers terug te sturen naar hun land van herkomst. Doormigratie van asielzoekers in de EU kan effectiever worden tegengegaan door: 1) een overtuigende aanpak van de grondoorzaken van asielmigratie, zowel buiten als binnen de EU; 2) Positieve prikkels te introduceren voor zowel asielzoekers als lidstaten om zich aan de regels te houden. Zorg voor een verschillende behandeling van asielzoekers die al sociale, economische of culturele banden met lidstaten hebben, die afkomstig zijn uit veilige landen van herkomst en die evident kansarme aanvragen indienen en die niet onder de eerste twee groepen vallen; 3) Door onder meer in de relaties met landen van herkomst niet eenzijdig te focussen op het tegengaan van irreguliere migratie.