Instituciones gubernamentales de viajes y migración

In this paper I am going to explore the process of visa issuance of a European Union Member State's consulate in a country of high emigration, taking the Italian Embassy in Dakar as a case-study. The paper falls into two main sections. In the first part, I will present the context of my analysis, in order to get to grips with the significance of consulates within the wider framework of migration management in countries of origin. Thus, I will focus on the European Union visa policy, which represents one of the key EU instruments for regulation of migration flows from third countries, then on the role of Senegal in EU migration management as well as on the relevance assumed by Italy in Senegalese migratory routes. The second part deals with an analysis of visa' issuing procedures in the Italian consulate in Dakar, taking into account the whole process, from accessing information to issuance/refusal, in order to estimate costs of migrating with documents (‘regularly’) towards the EU. Furthermore, I will focus on family reunification visas to show how practices of control persist even in the case of a recognized right. My argument is that the map of Schengen visas represents a metaphor of the new division in our world, where EU Member States’ consulates filter out ‘undesirable people’ at their gates with the presumption of ‘migration risk’ demanding stricter and stricter requisites for visas. It is difficult not to question the consequences of such practices on the development of the streams of ‘irregular’ migration and on the responsibilities that consulates come to assume. Dans cet article, j’explore le processus de délivrance des visas du consulat d’un État membre de l'Union européenne dans un pays à forte émigration, en prenant l'ambassade d'Italie à Dakar comme une étude de cas. Le document se divise en deux sections principales. Dans la première partie, je présente le contexte de mon analyse afin de se familiariser avec l'importance des consulats dans le cadre plus large de la gestion migratoire dans les pays d'origine. Ainsi, je me concentre sur la politique de l'Union européenne en matière de visas, un des instruments clés de l'UE dans le cadre de la régulation des flux migratoires en provenance des pays tiers. Ensuite, j’étudie le rôle du Sénégal dans la gestion de la migration de l'UE ainsi que sur la pertinence assumée par l'Italie dans sénégalais routes migratoires. La deuxième partie traite de l'analyse de visa »les procédures de délivrance dans le consulat italien à Dakar, en tenant compte de l'ensemble du processus, d'accéder à l'information à l'émission / refus, afin d'estimer les coûts de migration avec des documents (« régulièrement ») vers la UE. Par ailleurs, je vais me concentrer sur les visas de regroupement familial pour montrer comment les pratiques de contrôle de persister même dans le cas d'un droit reconnu. Mon argument est que la carte de visas Schengen représente une métaphore de la nouvelle division dans notre monde, où les Etats membres de l'UE des personnes indésirables »consulats filtrer 'à leurs portes avec la présomption de« risque migratoire exigeants »requis en plus strictes pour les visas . Il est difficile de ne pas remettre en question les conséquences de telles pratiques sur le développement du flux des «irréguliers» des migrations et sur les responsabilités qui viennent consulats à assumer

Legal migration channels are considered to be a critical part of comprehensive migration policy and are often called for as alternatives to irregular migration for individuals not in need of international protection. In light of significant mixed migration flows to Europe, the SVR Research Unit in cooperation with the Migration Policy Institute Europe examined options for third-country nationals who seek to move legally for education, training and/or work. Through a combination of five country case studies (France, Germany, Italy, Spain and Sweden) and an analysis of the European Union’s external migration policy, the study explores existing legal migration options and challenges in policy design and implementation. It also reflects on potential future approaches to legal migration policies and programmes.

Drie redenen vormen voor de ACVZ aanleiding om een verkennend onderzoek uit te doen naar legale arbeidsmigratiekanalen. Deze redenen zijn: 1) de huidige krapte op de arbeidsmarkt; 2) de veel gehoorde stelling dat legale migratiekanalen kunnen dienen als een alternatief voor irreguliere migratie; 3) het streven van de ACVZ om het maatschappelijk debat over migratie te voeden met feitelijke en geduide informatie en het open schetsen van knelpunten, kansen, dilemma’s en oplossingsrichtingen. Deze verkenning behandelt de volgende vragen: 1) Welke risico’s en kansen spelen een rol bij legale arbeidsmigratie?; 2) Welke juridische kaders worden geboden door internationale, Unierechtelijke en Nederlandse afspraken en regelingen voor legale arbeidsmigratie?; 3) Welke lessen kunnen worden getrokken uit recente ontwikkelingen in het Duitse beleid ten aanzien van legale arbeidsmigratiekanalen?; 4) Wat is er nodig indien in Nederland de wens bestaat legale kanalen voor arbeidsmigratie (verder) open te stellen? De verkenning leidt tot de volgende conclusies: Als het Nederlands economisch belang en/of de bescherming en een verbetering van de rechten van vluchtelingen en migranten als uitgangspunten voor beleid worden genomen is er aanleiding om het arbeidsmigratiebeleid te heroverwegen. Als het uitgangspunt van het beleid is dat migratie zoveel mogelijk moet worden beperkt bestaat daarvoor geen aanleiding.; 2) Het Global Compact on Safe, Orderly and Regular Migration en het Global Compact on Refugees bieden een kader en daarmee een kans om van migratie een beter controleerbaar proces te maken.; 3) Indien Nederland de mogelijkheden voor legale arbeidsmigratie verder zou willen verruimen, kunnen daarvoor EU-instrumenten als de seizoenarbeidersrichtlijn, de langdurig ingezetenenrichtlijn, de mobiliteitspartnerschappen en door de EU gefinancierde projecten worden ingezet.; 4) De huidige krapte op de arbeidsmarkt kan aanleiding zijn om nader onderzoek te doen naar flankerende maatregelen die ons land aantrekkelijker maken voor geschoolde krachten afkomstig uit andere lidstaten van de EU die over specifieke kennis en vaardigheden beschikken waaraan in Nederland een tekort is.; 5) Gelet op de ervaringen in Duitsland zijn er indicaties dat het ontwikkelen van een legaal arbeidsmigratiekanaal kan bijdragen aan het verminderen van ongecontroleerde migratie.; 6) In Duitsland draagt de regering de visie dat het migratiebeleid het economisch belang moet dienen, sterker uit dan in Nederland.; 7) De eerdere aanbeveling van de ACVZ om een staande commissie in te stellen die regelmatig onderzoekt aan welke kwalificaties behoefte is en in hoeverre arbeidsmigranten eventueel in die behoefte kunnen voorzien (ACVZ, 2009) heeft nog steeds relevantie.; 8) Het middensegment van de Nederlandse arbeidsmarkt wordt, in tegenstelling tot het topsegment, niet ondersteund door een daarop afgestemd arbeidsmigratiebeleid. Het Nederlands economisch belang speelt hier in de politieke afweging een ondergeschikte rol.; 9) Arbeidsmigratie is naar het oordeel van de ACVZ een onderwerp waarvoor Nederland in het belang van haar economie meer interesse zou kunnen hebben.

Southern and Eastern Mediterranean (SEM) countries have become receivers of international migrants without the instruments and policies for integrating them. As a result, irregular migration has grown faster that regular migration. The paper establishes that the SEM currently hosts more than 3.6 million irregular migrants: irregular labour migrants targeting local labour markets are the largest category, followed by unrecognised refugees waiting for return or resettlement, then, in much smaller numbers, by transit migrants waiting for a passage to Europe. Regardless the different reasons behind migration, these three categories tend to merge into one group of population that has no legal access to labour, welfare and protection, that acts as a regulator of labour markets while escaping governments' control.

Op 1 juni 2013 is de Wet modern migratiebeleid (wet MoMi) in werking getreden. De wet MoMi ziet op een modernisering van het reguliere toelatingsbeleid ten aanzien van migranten van buiten de Europese Unie, de zogenaamde derdelanders. Het reguliere toelatingsbeleid is gedifferentieerd naar verschillende verblijfsdoelen zoals werk, studie of gezinshereniging. De wet MoMi heeft geen betrekking op asielmigratie. De centrale probleemstelling van de wetsevaluatie is: Voldoet de wet MoMi aan de doelstellingen zoals deze door de wetgever zijn geformuleerd bij de totstandkoming van de wettelijke regeling? De probleemstelling is uitgewerkt in drie onderzoeksvragen die corresponderen met de drie hierboven genoemde terreinen: de toelatingsprocedures, de referentensystematiek en toezicht en handhaving. 1.Zijn de toelatingsprocedures voor alle reguliere migranten snel, doeltreffend en beheersbaar? 2.Werkt de referentensystematiek en zijn de administratieve lasten voor burgers en bedrijven zo beperkt mogelijk gehouden? 3.Is het toezicht- en handhavingsmechanisme zoals neergelegd in de wet MoMi (gebaseerd op vertrouwen vooraf en controle achteraf) effectief?

This paper is part of the IOM Migration Research Leaders Syndicate’s contribution toward the Global Compact for Migration. It is one of 26 papers that make up a consolidated Syndicate publication, which focuses on proposing ways to address complex and pressing issues in contemporary international migration. The Migration Research Leaders Syndicate, convened as part of IOM’s efforts to extend policy and technical expertise in support of the Global Compact for Migration, comprises senior researchers from diverse geographic, disciplinary and thematic backgrounds. The Syndicate provides a channel for leading experts in migration to propose ideas to meet the ambitious goals outlined in the New York Declaration for Refugees and Migrants of September 2016. In technical papers such as this one, Syndicate members were invited to identify and propose ways to resolve key conundrums currently posing challenges to international migration governance. To hone their proposals, they benefited from the input of advisors with experience in bridging policy and research, whether as senior non-migration scholars, former policy makers or prominent practitioners. The papers are short and crisp contributions that provide evidence-based, innovative ideas to improve international cooperation on fostering safe, orderly and regular migration.