Research
Database

In dit onderzoek is de beleidslogica van de maatregelen gericht op asielzoekers uit veilige landen onderzocht en gekeken naar de ontwikkeling van de instroom en het vertrek van deze groep asielzoekers in de periode 2013-2018, waarbij in 2018 is gekeken naar het eerste half jaar. Door ook de instroom-en vertrekcijfers van asielzoekers uit veilige landen van voor 2016 mee te nemen in de analyse is het mogelijk inzicht te geven in de instroom en het vertrek van deze groep asielzoekers voor en na de invoering van de maatregelen. De volgende vragen stonden centraal in dit onderzoek: 1.Welke maatregelen gericht op asielzoekers uit veilige landen zijn genomen en welke doelen werden hiermee beoogd? 2.Hoe zijn die maatregelen uitgevoerd? 3.In hoeverre is het aannemelijk dat deze maatregelen invloed hebben gehad op de instroom en het vertrek van deze groep asielzoekers – en dat de maatregelen hebben bijgedragen aan de vier doelen genoemd in de Kamerbrief van 17 november 2016?

Es wird kaum thematisiert, auch nicht in gegenwärtigen Debatten um die Einwanderungsgesellschaft, dass die Bundesrepublik Deutschland eines der wichtigsten Asylländer ist und schon immer Zwangsmigranten aus verschiedenen Gründen aufnahm. Sie bot Zuflucht für deutsche Vertriebene, für Asylsuchende, für umgesiedelte Flüchtlinge aus aller Welt und für solche, die vor Krieg oder aus anderer Not flohen. Zugleich war der Zugang zu Flüchtlingsschutz immer höchst selektiv. Die Begründungen aufgrund derer Zuflucht in der Bundesrepublik gewährt wurde, waren politisch umkämpft und verschoben sich von einem zivil-politischen zu einem kulturell-nationalen Modell und zurück. Dieses Forschungsprojekt untersucht die Geschichte der Zuflucht in der Bundesrepublik und die Veränderungen in politischen Debatten über Flüchtlinge. Sowohl das Thema als auch die angewendeten Konzepte sind dabei innovativ. Sie beziehen sich auf Modelle politischer Zugehörigkeit und Erinnerung, wodurch sie nicht nur die Geschichte und Theorie von Zuflucht sondern auch die politische Kultur des Aufnahmelandes in ein neues Licht rücken. Das Projekt basiert auf einem Konzept von Zuflucht als souveräner Zugehörigkeit für Ausländer. Das Privileg von Schutz wird gewährt auf Grundlage politisch umkämpfter Vorstellungen von Zugehörigkeit in zivilen oder kulturellen Begrifflichkeiten. Unter diesem Aspekt werden in dem Projekt politische Debatten zu sechs zentralen Momenten des Flüchtlingsschutzes in der Bundesrepublik genaustens, und manche erstmalig, untersucht: die Institutionalisierung politischen Asyls im Grundgesetz 1949; die Aufnahme tschechoslowakischer politisch Verfolgter 1968-69; die Verschiebung von ziviler zu kultureller Wahrnehmung von Zuflucht in der Umsiedlung von indo-chinesischen Flüchtlingen 1975-82; der Asylkompromiss 1992-93 und die vorausgehenden Debatten um nationale Zugehörigkeit; die Aufnahme von Zwangsmigranten aus dem Kosovo 1999-2000; und die Rückkehr zu zivilen Vorstellungen in der Entwicklung eines europäischen Asylsystems seit 2003. Presse, parlamentarische Debatten und Diskussionen im Bundeskabinett sind dabei Gegenstand der Analyse. Die Untersuchung politischer Äußerungen über Zuflucht trägt so zum Verständnis der historischen Entwicklung von Zugehörigkeit bei. Um Vorstellungen von Zugehörigkeit aus politischen Argumenten herauszuarbeiten, wird ein besonderes Augenmerk auf die Verwendung von Erinnerungen gelegt und wie in jenen Beziehungen zwischen deutscher Zugehörigkeit und denen die Schutz suchen konstruiert werden. Die aus dem Projekt resultierende Monographie wird zum ersten Mal die Geschichte der Zuflucht in der Bundesrepublik Deutschland umfassend darstellen. Dabei ermöglicht die Studie, die am weltweit führenden Refugee Studies Centre der University of Oxford angesiedelt ist, nicht nur eine neue Perspektive auf die politische Kultur und Einwanderungsgeschichte in Deutschland, sondern trägt auch zu einem wegweisenden Verständnis von Zuflucht und Asyl bei.

In 2015 en de eerste helft van 2016 kwamen er meer asielzoekers dan normaal naar Europa en Nederland. Het bleek een uitdaging om hen allemaal op te vangen. Dat is uiteindelijk gelukt door gebruik te maken van de bestaande crisisstructuur voor de bestrijding van rampen, het extra inzetten van tijdelijke, kortdurende noodopvang en het treffen van ad hoc maatregelen. Het is echter ook duidelijk geworden dat het Nederlandse opvangsysteem niet flexibel genoeg is om grote pieken en dalen in het aantal asielzoekers snel en soepel te verwerken. Dit rapport bestaat uit twee delen. Deel 1 is een advies over een duurzaam systeem voor de opvang van asielzoekers en de huisvesting en integratie van asielzoekers die een vergunning hebben gekregen (vergunninghouders). Deel 2 is een evaluatie van de samenwerking tussen het Rijk, de provincies en de gemeenten ten tijde van de verhoogde aantallen asielzoekers. Uit de evaluatie is gebleken dat het Rijk, de provincies en de gemeenten beter zijn gaan samenwerken om oplossingen te vinden voor de gevolgen van de toegenomen aantallen asielzoekers. Dat moet worden vastgehouden vinden alle betrokkenen. Als belangrijkste succesfactoren worden genoemd: de gezamenlijke aanpak, de inzet van de commissarissen van de Koning als schakel tussen het Rijk, de provincies en de gemeenten en de ruimte die aan provincies en gemeenten is gelaten om maatwerk te leveren bij de opvang van asielzoekers en de huisvesting van vergunninghouders. Als voornaamste verbeterpunten worden genoemd: communicatie, helderheid over mandaat en bevoegdheden en aandacht voor een snelle integratie van vergunninghouders. In het advies stelt de ACVZ dat de opvang van asielzoekers en de huisvesting en integratie van vergunninghouders in Nederland flexibeler en duurzamer moet worden georganiseerd. Dat kan onder meer door: 1) Te erkennen dat er eens in de zoveel tijd veel meer asielzoekers naar Nederland komen dan gebruikelijk en ervoor te zorgen dat het opvangsysteem dergelijke schommelingen aankan, bijvoorbeeld door op een slimme manier extra opvangcapaciteit achter de hand te houden; 2) De verbeterde samenwerking tussen de betrokken ministeries en het Rijk, de provincies en de gemeenten verder uit te bouwen; 3) Beter te communiceren over plannen voor de opvang van asielzoekers en de huisvesting van vergunninghouders; 4) Gemeenten structureel en meer voorspelbaar te betrekken bij en meer verantwoordelijk te maken voor de opvang van asielzoekers; 5) Het aantal verschillende soorten opvangvoorzieningen te beperken en de financiering van de instantie die nu verantwoordelijk is voor de opvang, het COA, te vereenvoudigen; 6) Structureel te investeren in verschillende mogelijkheden om vergunninghouders te huisvesten; 7) Extra in te zetten op het actief houden van asielzoekers in de opvang en op een zo snel mogelijke integratie van vergunninghouders.

Migration has always played an important role in Luxembourg’s history. In 2014 and 2015, due to the refugee crisis, migration became the focus of the economic, social and political debates, in particular during Luxembourg’s Presidency of the Council of the European Union. As a country that is a founding Member of the European Union and located at the centre of the EU, Luxembourg has a strong attraction for EU citizens and this - in turn - has a direct incidence on the demographic composition of the country and the workforce. Luxembourg’s demographic composition reflects its migratory diversity. In 2014, the net migration balance was positive having increased by 6.8% in comparison to 2013. As such, the country’s rising population numbers were mainly attributed to the immigration of individuals coming from EU Member States and other European countries. These numbers include European Union (EU), European economic area (EEA) citizens and third-country nationals from non-EU European countries. The country’s diversity is equally reflected in its labour market which heavily relies on its foreign workforce. In fact, Luxembourgish citizens represented 31% of the workforce in 2014, while EU citizens reached 65% and third-country nationals only 4%. Cross border workers also represented a very important part of the Luxembourgish workforce with 44.4 %. Due to the refugee crisis, the number of international protection applicants increased between 2013 and 2014. As a consequence, the recognition rate of the status increased as well. On the other hand, the number of returns continued to decrease. In order to respond to the crisis in an adequate manner, additional funds and staff for the Directorate of Immigration and the Luxembourg Reception and Integration Agency were allocated. Given the magnitude of the migration crisis and the pressure on external border Member States, the EU Council took the decision to relocate 160.000 international protection applicants (European relocation scheme) who are currently in Greece and in Italy. In order to implement this decision, Luxembourg agreed to welcome 527 international protection applicants. The first group of 30 relocated individuals from Greece arrived in Luxembourg on 4 November 2015. During 2014, Luxembourg implemented several EU directives. Directive 2011/36/EU of 5 April 2011 on preventing and combating trafficking in human beings was implemented by the Law of 9 April 2014, which reinforced the rights of victims of trafficking in human beings by criminalising begging and the trafficking of children. Extensive work was undertaken to transpose Directives 2012/32/EU and 2012/33/EU of the Common European Asylum System. Two draft bills are currently within the last stages of the legislative procedure and their implementation is set to take place in 2015, after several amendments were brought to the draft bills at the end of September and October 2015. On the national level, recent legislative changes and reforms answer to several aims, ranging from attracting certain categories of migrants to strengthening the support provided to unaccompanied minors. The creation of a new authorisation of stay for investors and the modification of certain authorisations of stay to adapt them for business managers are currently under discussion by an inter-ministerial working group, which is preparing two draft bills on these issues.

This paper focuses on socio-political dynamics in Israel in relation to the increased flow of African refugees and asylum seekers. The main argument presented here is that there is an inherent tension between the ethnocentric ideologies and the questions of territorial control that define Israel, and the pressure exerted by NGOs and civil society in relation to the ongoing influx of African asylum seekers and refugees. The theoretical insight that emerges is that the arrival of "foreigners" in Israel challenges Israeli identity politics and attitudes towards the "Other", whilst simultaneously revealing complexity in Israel's ethno-national identity and collective history.