Research
Database

'VALOGLOB project has the scope to analyse Faro-Convention (2005) using a research methodology based on a systemic approach (Morin, 2005), a cross-cultural comparative study (Demorgon, 2004) with the World Heritage Convention (UNESCO, 1972) and field case studies in Europe, Euro-Mediterranean area and Russia. These objectives have the aim to better understand theoretical and practical mechanisms of a legal text (Faro-Convention, 2005) with great impacts on civil society (museums and inhabitants). Since the Second World War, tens of Conventions, Recommendations and Declarations on cultural heritage were adopted by governments. These normative instruments are rarely studied in a cross-cultural approach with main focus on citizenship as a key actor regarding its implementation. Faro-Convention (2005) stresses its aims on the values of cultural heritage for society. In time of globalisation, cultural heritage cannot be anymore a topic discussed only by specialists, but a dialogue in permanent interaction with the civil society in order to build a common European identify based on “diversity” and “unity”. To carry out this project, the researcher (PhD) has a great research experience (temporary Lecturer at University of Versailles Saint-Quentin-en-Yvelines, France), has been involved in French and international projects (FP6, FP7, AECID, ANR), got a research award nomination titled “Cultural Policy Research Award” (CPRA, 2010), has published 3 peer-reviewed articles has an extended professional experience (Cambodia, Gabon, Sudan, Latin America, Russia, etc.) in international organisations (International Council of Museums (ICOM), UNESCO, APSARA, etc.). The IUEE, Jean Monnet Centre of Excellence, at the Autonomous University of Barcelona (UAB) will give to the applicant the opportunity to carry out her research project in a major European and multicultural centre for intercultural dialogue and cultural policies dissemination for the Mediterranean basin and beyond (Russia).'

Human mobility in the South Caucasus is a dynamic phenomenon that has been changing social, economic and even political realities there. The three countries considered in the present report, namely, Armenia, Azerbaijan and Georgia, have been through very different post-communist transitions, which have influenced the conditions for short- and long-term migration to, from and across their territories. South Caucasus is a region of relatively high instability with frozen conflicts and constant geopolitical struggles. Each political decision naturally influences migration dynamics: the volume, the character and, of course, the direction. The present report testifies to this ever changing reality and offers a solid basis for understanding its dynamics. It gathers the fruits of over two years work carried out by the CARIM-East network of correspondents. We propose a collection of informative chapters on various migration topics, developed from three perspectives: demographic, legal and socio-political. We can only hope that it will help the reader to understand the impact of migration and mobility in the region.

MUSDEWAR will investigate the use of music in Greek prison camps in the (post) civil-war era (1947-1957). Despite a recent shift in musicology, which has begun to address music’s potential to damage subjectivity, there are still major gaps in the history of music’s use in mass detention camps. Contributing to the wider history of detention camps in the twentieth century, MUSDEWAR will fill this gap by critically examining: (1) the use of music as a means to ‘re-educate’, punish, humiliate and ‘break’ prisoners; (2) ‘performance under orders’: official camp orchestras and choirs; (3) music compositions, performances, and debates on Greek music by intellectuals-detainees. Analysing these aspects will combine historical and empirical research with a critical and theoretical framework. The project will document and reconstruct the use of music and musical life in the camps through archival and textual research, and interviews with former detainees, composers and intellectuals of the time. An interdisciplinary framework will be developed to analyse and interpret research findings, using tools from musicology, history, social anthropology, philosophy, trauma studies and critical theory. MUSDEWAR will deliver a monograph to a major international academic publisher. Moving beyond the humanistic notion of music as an inherently enlightening art, the monograph will synthesize research into an empirically rich and theoretically grounded account of the multifaceted use of music in the Greek camps. Intermediate aims include a project website and two articles to peer-reviewed journals. Actions for networking and knowledge transfer include research presentations, a workshop, a public outreach event (symposium, exhibition), projects in secondary schools, and a proposal for a European Research Council Starting Grant. Results will contribute directly to trans-national public debates about human rights and current forms of detention, particularly with regard to mass asylum seeking in the European Union.

Sinds de vluchtelingencrisis van 2015-2016 bevindt het Europese asielstelsel zich in een crisis. Het stelsel vertoont grote tekortkomingen. De vluchtelingenkampen in landen aan de Europese buitengrens waar zich mensonterende situaties voordoen zijn daarvan het meest zichtbare gevolg. In de lidstaten van de Europese Unie bestaat tegelijk veel frustratie over het uitblijven van effectieve verwerking van de grote aantallen aankomende asielzoekende migranten. De toedeling van solidariteit en verantwoordelijkheid tussen lidstaten die het stelsel schraagt, hapert in de praktijk. Vanwege de fundamentele onenigheid tussen lidstaten over de richting van een hervorming lukt het nu al jaren niet een uitweg te vinden. Tegen deze achtergrond heeft de minister van Buitenlandse Zaken, samen met de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, de Adviesraad Internationale Vraagstukken (AIV) verzocht om te adviseren hoe de politieke impasse op het terrein van het Europese asielbeleid kan worden doorbroken. Zodoende stelt de AIV in dit advies de vraag centraal welke politiek-strategische benadering een kansrijke uitweg uit de patstelling zou kunnen bieden. Het advies beoogt dus niet de diverse aspecten van de wereldwijde asiel- en migratieproblematiek uitputtend te behandelen. Uiteraard kunnen de maatregelen ter hervorming van het Europese asielstelsel in veel gevallen niet los worden gezien van het asiel- en migratievraagstuk in den brede. Relevante aspecten komen daarom aan de orde in zoverre dit de advisering over het doorbreken van de Europese asielimpasse dient. Het asielbeleid in Nederland en Europa is gebaseerd op een normatief kader stoelend op onder meer het Vluchtelingenverdrag en het Europese Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens. Dit kader vormt onverminderd het uitgangspunt waarbinnen een oplossing gestalte dient te krijgen. Naar het oordeel van de AIV is dit niet alleen een kwestie van medemenselijkheid en juridische verplichting, maar ook van eigenbelang: stabiliteit en rechtsorde aan de buitengrenzen en elders is hiermee in belangrijke mate gediend. Bovendien kan het Europese asielstelsel niet functioneren zonder medewerking van landen van herkomst en transit van wie we vragen een belangrijk aandeel te nemen in het internationale migratiemanagement en die we nodig hebben voor terugkeerbeleid. Samenwerking bij bescherming in de regio en geloofwaardige mogelijkheden voor legale migratie naar EU-lidstaten zullen daarom onderdeel van het asiel- en migratiebeleid moeten zijn. Evenmin echter kan worden voorbijgegaan aan realiteiten die het functioneren van en het draagvlak voor het asielstelsel ondermijnen, zoals de grote aantallen aankomende migranten die een beroep doen op asielbescherming in Europa zonder daar recht op te hebben, en de toenemende problemen met de groep die niet mag blijven (de ‘veilige-landers’) maar niet terugkeert naar het land van herkomst. Er zijn ook veiligheidsrisico’s verbonden aan onvoldoende gecontroleerde binnenkomsten. Daaruit vloeien in noodsituaties soms moeilijke politieke keuzes voort. De AIV stelt vast dat een hervorming van het Europese asielstelsel dringend nodig is. De huidige impasse is riskant, omdat Europa momenteel slecht is voorbereid op een mogelijke volgende grote migratiecrisis – waarvan de COVID-19 pandemie het gevaar bepaald niet verkleint. Tegelijk leidt een falend Europees asielstelsel, en de perceptie onder Europese burgers van verlies van controle op wie er onze landen binnenkomt, tot verlies van vertrouwen in zowel de rechtvaardigheid van het asielstelsel als het functioneren van de EU. De beantwoording van de adviesaanvraag aan de AIV vergt om te beginnen een analyse van de strategieën die kunnen bijdragen aan het vinden van politieke ruimte om de impasse te doorbreken (hoofdstuk 2). Het gaat dan, bijvoorbeeld, om de voor- en nadelen van een pakketbenadering of juist een stap-voor-stap-aanpak. Ook bespreekt de AIV welke gebeurtenissen de impasse deden ontstaan en welke conflicterende politieke drijfveren en onderliggende onevenwichtigheden erin tot uitdrukking komen. Sterke ideologische opvattingen, diepgevoelde overtuigingen en emoties – voor én tegen ruimhartige opname van vluchtelingen – spelen bij dit thema een grote rol. Alleen goed wederzijds begrip van de publieke ervaringen binnen diverse lidstaten en van de weerslag daarvan op standpunten van politieke partijen en regeringen, biedt een basis voor vertrouwensherstel en voor stappen om uit de impasse te komen. Het rapport behandelt vervolgens enkele ontwikkelingen in politiek en rechtspraak, en ook de intrede van de COVID-19 pandemie, die relevant zijn voor de mogelijkheden de impasse te doorbreken (hoofdstuk 3). Politieke dynamiek komt ook van de eind 2019 aangetreden Commissie-Von der Leyen die zoekt naar manieren om het asielstelsel, eventueel geleidelijk, te hervormen. Daartoe presenteerde de Commissie in september 2020 het ‘asiel- en migratiepact’, waarvan een politieke appreciatie wordt geboden (hoofdstuk 4). De AIV verbindt vervolgens de genoemde strategieën en ontwikkelingen aan de onderdelen van de asiel- en migratieketen en aan ‘Schengen’. In het betreffende deel van het advies (hoofdstukken 5, 6 en 7) worden de contouren van de conclusies en aanbevelingen zichtbaar. In de kern is de AIV van oordeel dat een doorbreken van de impasse slechts mogelijk is op basis van twee grote akkoorden: een intern akkoord gebaseerd op een nieuw evenwicht in de solidariteit en verantwoordelijkheden tussen de lidstaten en een extern akkoord dat het interne beleid flankeert middels effectieve afspraken met derde landen over terug- en overname, gebaseerd op gedeelde belangen. Wat betreft het interne akkoord volgt de AIV de denklijn in het voorstel van de Commissie-Von der Leyen om een van de voornaamste struikelblokken richting een akkoord uit de weg te ruimen dankzij ‘flexibele solidariteit’. Voorwaarde voor de AIV daarbij is dat de geleverde solidariteitsinspanning ten gunste van buitengrenslanden zichtbare handelingen betreft (en niet enkel financiële steun) én getuigt van inhoudelijke solidariteit met vluchtelingen en/of derde landen (en zich dus niet beperkt tot steun aan bijvoorbeeld terugkeerbeleid of grensbewaking). Naar het oordeel van de AIV is een inperking van ‘Schengen’ geen goed drukmiddel om de asielimpasse te doorbreken: de politieke en economische kosten zijn onevenredig hoog. Wat betreft het externe akkoord meent de AIV dat de afspraken moeten zijn gekaderd in een brede, omvattende samenwerking. Daarvan moet sociaaleconomische ontwikkeling, inclusief instrumenten van handelsbeleid, deel uitmaken, maar ook gezamenlijke sturing op migratie en wegen voor legale migratie. De Commissievoorstellen zijn op dit punt weinig uitgewerkt; mede daarom ligt juist hier naar het oordeel van de AIV een rol voor Nederland om te zorgen dat dit externe onderdeel in de discussies over de hervorming van het Europese asielbeleid de prioriteit krijgt die het verdient. In de conclusies en aanbevelingen werkt de AIV dit nader uit, met vijf aanbevelingen die het interne akkoord betreffen en vijf aanbevelingen die het externe akkoord aangaan. Zonder extern akkoord zal geen intern akkoord tot stand kunnen komen. Alleen met tastbare en gelijktijdige vooruitgang op beide terreinen kunnen Nederland en de andere leden van de Europese Unie hun handelingsvermogen op het gemeenschappelijk asielbeleid herwinnen en dit toekomstbestendig vormgeven.